பூக்கள் பூக்கும் தருணம்

பூக்கள் பூக்கும் தருணம்

Episode 1 | தொட்டால் தொடரும்

அவை கோவை வருடங்கள். 89-லிருந்து 93-வரை. கோவை வேளாண் பல்கலையில் இளங்கலை தோட்டக்கலை படித்துக்கொண்டிருந்தேன். என் வகுப்பில் நானும், உடன் பயின்ற மதுரை புதூர் சிவகாமியும், அதே வருடம் வேளாண் பொறியியல் படித்துக்கொண்டிருந்த மாணவர்களில் ஐந்து பேரும், மாணவிகளில் நான்கு பேருமாக நாங்கள் பதினோரு பேரும் ஒரு செட்டாகத்தான் சுற்றித் திரிவோம். சினிமாவிற்குப் போவதென்றாலும், வகுப்பு முடித்து மாலை கோவிலுக்குப் போவதென்றாலும், விடுமுறை நாட்களில் தாவரவியல் பூங்காவில் பேசிக் கொண்டிருப்பதேன்றாலும் அனைவரும் பெரும்பாலும் சேர்ந்துதான் செல்வது. அந்த நாட்களின் மருதமலை கோவிலும், வடவள்ளி செல்லும் வழியிலிருந்த பஞ்சமுக ஆஞ்சனேயர் கோவிலும், வேளாண் பல்கலையின் இரண்டாம் பஸ் நிறுத்தத்திலிருந்த பூங்காவும், கேஜி-யின் சினிமா தியேட்டர்களும்...மறக்கமுடியாதவை. எங்களின் பதினோரு சைக்கிள்களுமே பத்தாயிரம் கதைகள் சொல்லும்.

எங்கள் குரூப்பில் இருந்த வேளாண் பொறியியல் சாந்திக்கு கல்லூரியில் மூன்றாம் ஆண்டு படித்துக்கொண்டிருக்கும்போதே திருமணம் ஆனது. இரண்டு வீட்டாராலும் நிச்சயிக்கப்பட்ட திருமணம்தான். கணவர் கண்ணன் பல்கலையின் பக்கத்திலிருந்த பி.என்.புதூரில் ஜவுளிக்கடை ஒன்று வைத்திருந்தார். கண்ணனும், சாந்தியும் பி.என். புதூரில் வீடு வாடகைக்கு எடுத்திருந்தனர். இருவரும் மிகப் பொருத்தமான, அட்டகாசமான ஜோடி. அடுத்த ஒரு வருடமும் சாந்தி புதூரிலிருந்துதான் கல்லூரிக்கு வந்துசென்றார். அதன்பின், கண்ணனும் எங்கள் செட்டில் இணைந்து கொண்டார். நாங்கள் வழக்கமாக ஜமா போடுமிடங்களில், கண்ணனின் ஜவுளிக் கடையும், பி.என்.புதூரில் கண்ணன் சாந்தி அவர்களின் வீடும் சேர்ந்துகொண்டது. சாந்தியின் வீட்டில் சனி இரவுகளில், நள்ளிரவு வரை கூட பேச்சுக் கச்சேரி நடக்கும். சிரிப்பும், மகிழ்ச்சியுமாய்...பசுமையாய் இன்றும் நினைவிலிருக்கும் நாட்கள்.

குரூப்பில் சரஸ்வதி நன்றாக பரதம் ஆடக் கூடியவர். மேட்டூரைச் சேர்ந்த குருவிற்கு, சாந்தியின் மேல், திருமணத்திற்கு முன்பு மெல்லிய இன்ஃபேச்சுவேசன் இருந்தது. அது சாந்தியின் திருமணத்திற்குப் பின்பு, சாந்தியின் மேல் மிகப் பெரும் மரியாதையாகவும், பெரும் அன்பாகவும் பரிமாணம் கொண்டது. குரு ஓர் ப்ரமாதமான ஓவியன். எங்களின் எல்லாப் பிரச்சனைகளையும் நாங்கள் முதலில் பகிர்ந்துகொள்வது கண்ணனிடமும், சாந்தியிடமும்தான். திருமணத்திற்குப் பிறகு சாந்தி மிகவும் மெச்சூர்டாக மாறிப் போனார். குரு கொஞ்சம் எமோஷனல் டைப். ஒவ்வொரு முறையும் ஏதேனும் விஷயங்களில் குரு எமோஷனல் ஆகும்போதெல்லாம், அறிவுரை சொல்லி அமர்த்துவது சாந்திதான்.

ஒருநாள் வெள்ளி நள்ளிரவு தாண்டிய பின்னிரவு. நானும் குருவும், நாங்கள் தங்கியிருந்த கல்லூரியின் தமிழகம் விடுதியின் மொட்டை மாடியில் இருட்டில் உட்கார்ந்திருந்தோம். விடுதி முழுதும் உறக்கத்திலிருந்தது. தூரத்தில் விளையாட்டு மைதானத்தைச் சுற்றிலும் சோடியம் வேப்பர்களின் மஞ்சள் வெளிச்சம். பேச்சின் கனத்தில் குரு உணர்ச்சி வசப்பட்டிருந்தான். அவன் குரல் தழுதழுத்திருந்தது. நான் ஏதும் பேசாமல் அமைதியாய் இருந்தேன். கொஞ்ச நேரம் கழித்து “சரி, போய்ப் படுப்போம். நாளைக்கு காலையில ஏழு மணிக்கு ப்ராக்டிகல் க்ளாஸ் போகணுமில்லையா?” என்றேன். கீழே குரு அறைக்கு வந்ததும், டேபிளின் மேலிருந்த செய்தித்தாள் அட்டை போட்ட ஒரு புத்தகத்தை என்னிடம் தந்தான். “இதப்படி” என்றான். ”சரி” என்று சொல்லிவிட்டு அவனைத் துங்கச் சொல்லிவிட்டு என் அறைக்கு வந்தேன். எனக்கு இன்றைக்கு தூக்கம் வராது என்று நினைத்தேன். விளக்கைப் போட்டு, புத்தகத்தை பிரித்தேன்.

அப்போதெல்லாம் எங்களுக்கு ஒரு பழக்கம் உண்டு. புதிதாகப் பத்தகம் வாங்கினால், அதை எங்கு, எப்போது வாங்கினோம் என்று புத்தகத்திலேயே எழுதிவைப்போம். எழுத்தாளர்கள் டெடிகேட் செய்வதுபோல், நாங்களும் யார் நினைவாக புத்தகம் வாங்கினோம் என்று முதல் பக்கத்தில் எழுதுவோம். குரு அப்புத்தகத்தின் முதல் பக்கத்தில் எழுதியிருந்தான் “என் அம்மாவைப் போன்ற...என்னை எப்போதும் ஆற்றுப்படுத்தும்...சாந்திக்கு...”

அப்புத்தகம்...பிகேபி-யின் ”தொட்டால் தொடரும்”...

#Top

Episode 2 | மழை தழுவும் காட்டின் இசை

மழை பெய்யும் காடு...என் கல்லூரி வாழ்க்கையில் மறக்கமுடியாத இரு பயணங்கள்/இரு வகுப்புகள் குறிஞ்சியில் நான் கழித்த நாட்கள். ஒன்று வால்பாறையில் நாங்கள் பங்குகொண்ட தேயிலை தொடர்பான பயிற்சி வகுப்புகள். மற்றொன்று ஏற்காட்டில் - காபி பயிர் தொடர்பாக. பயிற்சிக் காலங்களில் தோட்டக்கலை ஆராய்ச்சிப் பண்ணைகளில் அங்கேயே தங்கியிருப்போம். அந்த நாட்களில் நான் அடைந்த பரவசங்களை, இனிய நினைவுகளை எல்லாம் ஒவ்வொரு முறை மலைப் பயணமும் மேல் கொண்டு வரும். தடியன் குடிசை, பேச்சிப் பாறை, கல்லார் மற்றும் பர்லியார், குன்னூர்...வகுப்புகளுக்காகப் பயணித்த எல்லா இடங்களும் அந்த அடர் வனத்தின், குளிரின் மணத்தோடு உள்ளெழுகின்றன.

தேயிலை பயிர் பயிற்சிக்காக வால்பாறையில் தங்கியிருந்தபோது, ஒருநாள், பக்கத்திலிருக்கும் தனியார் பண்ணையைப் பார்க்க அழைத்துச் செல்லப்பட்டோம். கல்லூரிப் பேருந்தில் சென்று இறங்கியதும், பண்ணையின் மேலாளர் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டு, பண்ணை இயங்கும் முறைகள் பற்றி சிறு அறிமுகம் தந்துவிட்டு, பண்ணையை சுற்றிக்காட்ட அழைத்துச் சென்றார். நானும் கொஞ்சதூரம் சென்றுவிட்டு, சரிவுகளில் ஏறி இறங்க முடியாமல், திரும்பி வந்து பேருந்து அருகில் நின்றுகொண்டேன். மழை வரும்போலிருந்தது. மேகங்கள் அடர்த்தியாய் மூடியிருந்தன. ஸ்வெட்டரை மீறியும் குளிர் இருந்தது. பேருந்து ஒரு மரத்தினடியில் நிறுத்தப்பட்டிருந்தது. அருகில் ஓடு வேய்ந்த ஒரு சிறிய கட்டிடம். அலுவலகமாகவோ ஸ்டோராகவோ இருக்கவேண்டும். பக்கத்தில் சிமெண்ட் தளம் போட்ட நீண்ட அகலமான களம்.

மழை மெலிதாய் தூற ஆரம்பித்தது. பேருந்தினுள் ஏறி உட்கார்ந்துகொண்டேன். தூரத்தில் சரிவில் வரிசை வீடுகள் தெரிந்தன. மலைப்பிரதேசங்களில் பயணிக்கும்போதெல்லாம் ஏன் மனம் சட்டென்று அமைதியாகி விடுகிறது என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன். ஒரு நிதானம் புகுந்துவிடுகிறது. குன்னூர், ஊட்டி பயணிக்கும் ஒவ்வொரு முறையும் இந்த வித்தியாசத்தை உணர்ந்திருக்கிறேன். மேட்டுப்பாளையம் வரை இருக்கும் மனது வேறு. மேலே ஏற ஆரம்பித்ததும் மனம் வேறு தளத்திற்கு நகர்ந்துவிடும்.

பேருந்தை நோக்கி ஒரு குட்டிப்பெண் ஒரு ப்ளாஸ்டிக் கூடையைத் தூக்கிக்கொண்டு வருவது தெரிந்தது. நான் ஜன்னல் வழியே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். பேருந்து அருகில் வந்து “மாமா...” என்றது. நான் கீழிறங்கி “என்ன பாப்பா...” என்றேன். முகத்தில் தூய்மையும், விகசிப்பும். கூடையை என்னிடம் கொடுத்து “அம்மா எல்லாருக்கும் கொடுக்கச் சொன்னாங்க...” என்றது. கூடை நிறைய பழங்கள்; ஆரஞ்சுகளும், ஆப்பிள்களும். நான் வாங்கிக்கொண்டு “ரொம்ப தேங்க்ஸ் குட்டி...மழை தூறுதே... அப்பறமா வந்துருக்கலாமே...” என்று சொல்லிவிட்டு “பாப்பா பேரென்ன...வீடு எங்கயிருக்கு?” என்றேன். “கயல்” என்று சொல்லிவிட்டு தூரத்து வரிசை வீடுகளை சுட்டிக்காட்டியது. நண்பர்களும், மேலாளரும் மழையினால் சீக்கிரமே திரும்பினர். “இவங்க கயல்...நமக்கு ஃப்ரூட்ஸ் கொண்டு வந்துருக்காங்க...” என்று நண்பர்களிடம் சொன்னேன். நண்பிகள் கயலின் கன்னம் நிமிண்டினார்கள். கயல் சிரித்துக்கொண்டும், நெளிந்துகொண்டும் எங்கள் மத்தியில் குட்டி தேவதை போல் உரையாடியது. காலி கூடையை திரும்ப வாங்கிக்கொண்டு குடுகுடுவென்று ஓடியது. எனக்கு மாமாவின் குட்டிப் பெண்கள் நினைவுக்கு வந்தார்கள். கூடவே அம்மாவின் ஞாபகமும், வகுப்புத் தோழி மேனகாவின் முகமும். மேனகா என்ன செய்கிறார் என்று கண்கள் துழாவியது. மேனகா கலாவிடம் பேசி சிரித்துக் கொண்டிருந்தார். சிரிக்கும் மேனகாவின் சித்திரம் உள்ளுக்குள் பதிந்துபோனது அன்றுதான். மேனகாவின் முகத்தில்தான் எத்தனை தூய்மை?

ஏற்கனவே மலையின், மழையின் நெகிழ்விலிருந்தேன். இன்னும் கொஞ்சம் வெளிச்சம் குறைந்து தூறல் அதிகமாகியது. தூரத்தில் கயல் விரைவது தெரிந்தது. பேருந்தினுள், பையில் ஸ்நாக்ஸ்கள் இருந்தன. கயலுக்கு கொடுத்திருக்கலாம். மறந்துவிட்டது. அந்த நாளின், அந்த நேரத்தின், மனதில் வெண்மையும் நெகிழ்வும் தாய்மையும் ஏறிய அந்தக் கணம்...

காடு கடவுள்தான் இல்லையா?...

#Top

Episode 3 | நத்தை கூடுகள்

"இப்ப என்னதான் பிரச்னை உனக்கு?” விஸ்வா கேட்டான். நானும் விஸ்வாவும் யுனிவர்சிடி கேண்டீனின் வலதுபக்க படிகளில் உட்கார்ந்திருந்தோம். மணி இரவு பதினொன்றிருக்கலாம். விஸ்வா மேல் படியிலும், நான் அடுத்த கீழ் படியிலும் உட்கார்ந்திருந்தோம். கேண்டீன் முன்னால் ஆர்ச்சேர்டு போகும் வழியிலிருந்த சோடியம் விளக்கிலிருந்து வெளிச்சம், மரத்தின் இலைகளினூடே புகுந்து எங்கள்மேல் தெளித்திருந்தது. நான் தலை குனிந்து உட்கார்ந்திருந்தேன். பக்கத்தில் ஆசிரியர் விடுதி இருளிலிருந்தது.

“நீ மேனகாவ லவ் பண்றியா?”. இல்லை என்பதாய் தலையசைத்தேன். “அப்புறம், இது வெறும் இன்ஃபேச்சுவேவேஷன்தான்-னு நினைக்கிறேன். ஏன் இதுக்கு போயி இவ்வளவு அலட்டிக்கிற?” விஸ்வாவின் குரலில் மெல்லிய கோபமிருந்தது. அவன் கோபப்படுவதிலும் நியாயமிருக்கிறது. தினமும் முன்னிரவு வேளையில், அவனைப் பிடித்து, இம்மாதிரி அரையிருளில் உட்கார வைத்துக் கொண்டு, அன்றைய நாள் முழுக்க மேனகா எப்படி வகுப்புக்கு வந்தார், என்ன ட்ரெஸ் போட்டிருந்தார், வகுப்பில் என்னென்ன மாதிரி முகபாவங்கள் காட்டினார்...மேனகாவின் உதடுகள் பிரியாமல் சிரிக்கும் அந்தப் புன்னகை எப்படி இருந்தது...நண்பர்களிடம் மெலிதாய்ப் பேசும்போது அவர் முகம் எப்பக்கம் சாய்ந்தது...என்று ஒன்று விடாமல் விவரித்தால்...பாவம் அவனும்தான் என்ன செய்வான்?.

“டேய்...அழறியா?” விஸ்வா கேட்டான். நான் தலைநிமிர்ந்து பெருமூச்சு விட்டு சன்னமாய் கரகரத்து இல்லையென்றேன். கண்களில் நீர் கோர்த்திருப்பதை இருளில் அவன் பார்த்திருக்க முடியாது. கூடைப்பந்து மைதானம், மஞ்சள் வெளிச்சத்தில் நனைந்திருந்தது. தூரத்தில் தமிழகம் விடுதியில் இன்னும் பல அறைகளில் விளக்கெரிந்து கொண்டிருந்தது. தாமு அறையில் வெளிச்சமில்லை. ”மேனகா கல்யாணமே பண்ணிக்கக்கூடாது-னு தோணறது விஸ்வா” என்றேன். ”அடப்பாவி, நீ நார்மலாதான் இருக்கியா?” என்று கேட்டுவிட்டு “இதுக்குதான் அதிகமா புக் படிக்கக்கூடாதுங்கறது. இப்ப பாரு. எதையுமே ப்ராக்டிகலா யோசிக்க மாட்டியா நீ?. எப்பப் பாரு எதையாவது படிச்சிட்டு கனவுலயே மிதந்துட்டிருக்கிறது” அவன் குரலின் எள்ளல் என்னைத் தொடவேயில்லை.

“மேனகா மாதிரி...அந்த முகம்...அந்த தெய்வீகம்...கல்யாணமாகி ஒரு ஆணோட, ஒரு சராசரி லௌகீக வாழ்க்கையில என்னால நினைச்சிக்கூட பார்க்கமுடியலடா...கல்யாணமும் காமமும்தான் எத்தனை மலிவான விஷயம்...அந்த அழகு போயும் போயும் இதுக்குத்தானா படைக்கப்பட்டிருக்கும்?”

“அது சரி. முதல்ல இந்த பாலகுமாரனையும், தி.ஜா-வையும் படிக்கிறத நிறுத்து. ரொம்ப ஓவரா போற நீ. மேனகா கல்யாணம் பண்ணி, குழந்தை குட்டிகளோட சந்தோஷமா இருந்தா பத்தாதா? என்ன உளர்ற நீ?”

“ஆமா, அந்த தூய்மையான முகத்துல கவலையின் ஒரு ரேகை வர்றதையும் என்னால தாங்கமுடியுமானு தெரியல. மேனகாவுக்கு கல்யாணம் ஆச்சின்னா...” நான் மறுபடி தலைகுனிந்து கொண்டேன்.

“ஸ்ஸ்ஸ்ப்பா...தாங்க முடியல. எந்திரி நீ முதல்ல...இப்படியே விட்டா, ராத்திரி முழுசும் புலம்பிட்டே இருப்ப...” எழுந்து கைபிடித்து தூக்கிவிட்டான். இருவரும் சைக்கிளில் லாலி ரோடு கிளம்பினோம். கெமிஸ்ட்ரி லேப் தாண்டி, இடதுபுறம் திரும்பி, எங்கள் ஃபேகல்டியை கடந்தோம். பகலில், வகுப்பு இடைவேளையில், ஃபேகல்டிக்குப் பக்கத்திலிருக்கும் மரத்தடியில்தான் டீ குடிப்பது. அண்ணா ஆடிட்டோரியம், முகப்பில் விளக்கு வெளிச்சத்தோடு அமைதியில் இருந்தது. ஆடிட்டோரியத்தின் கீழ்த்தளத்தில் தான் நூலகம் இருந்தது. ஒருமுறை, அசோகமித்திரனின் “18-ஆவது அட்சக்கோடு” புத்தக வரிசைகளில் தேடிக் கொண்டிருந்தபோது, யதேச்சையாய் மேனகாவை ஒரு புத்தக வரிசையில் பார்த்து, மனம் படபடத்தது ஞாபகம் வந்தது. ஆர்.ஐ கட்டிடத்தைத் தாண்டி, கேட்டில் வெளியே வந்து, மெயின் ரோட்டில் ஏறினோம். விஸ்வா பேசிக்கொண்டே வந்தான். “நீயெல்லாம் புக் படிக்கிறதே வேஸ்ட். பாலகுமாரன், வாசகர்களிடம் இதத்தான் எதிர்பார்ப்பாரா?. ப்ராக்டிகலா, தரையில நிக்க வேண்டாமா?” என்றான். எனக்கு அவன் பேசியது எதுவும் காதில் நுழையவில்லை.

அர்ச்சனா பேக்கரி திறந்திருந்தது. டீ சொல்லிவிட்டு, வெளியிலேயே படியில் உட்கார்ந்து கொண்டோம்.

“இன்னிக்கு காலைல பத்தரைக்கு, மேனகாவோட, செகண்ட் கேட்லருந்து ஆர்ச்சேர்டு வரைக்கும் நடந்து வந்தேன். கூட வளர்மதியும் இருந்தாங்க” என்றேன். “அப்படியே பறந்துருப்பியே...” விஸ்வா சிரித்துக்கொண்டே சொன்னான். ஆம், அந்த சமயம் கொஞ்சமாய்தான் சுயநினைவு இருந்தது. சைக்கிளை உருட்டிக்கொண்டே நடந்து வந்தோம். நான் பெரும்பாலும் மௌனமாய்தான் நடந்தேன். மேனகாதான் அம்மாவைப் பற்றியும், தம்பிகளைப் பற்றியும் கேட்டுக்கொண்டு வந்தது. உறவினர் ஒருவர், குப்புசாமி ஹாஸ்பிடலில், ஒரு மைனர் சர்ஜரிக்காக அட்மிட் ஆகியிருப்பதாகவும், மறுநாள் மாலை அங்கு தான் போகவேண்டும் என்று சொன்னது நினைவுக்கு வந்தது.

“நாளைக்கு சாயந்திரம் குப்புசாமி ஹாஸ்பிடல் போலாமா?” என்றேன் விஸ்வாவிடம். “போலாம்...போலாம்...இன்னைக்கு நைட் தூங்குவியா?...” என்றான். டீ குடித்துவிட்டு, மறுபடி விடுதி திரும்பி அறைக்கு வந்து படுக்கும்போது மணி இரண்டு.

மறுநாள் வகுப்புகள் முடித்து, மாலை கிளம்பி, சைக்கிளை செகண்ட் கேட்டில் விட்டுவிட்டு, காந்திபுரம் பஸ் ஏறி, குப்புசாமி ஹாஸ்பிடல் ஸ்டாப்பில் இறங்கும்போது மணி ஆறாகியிருந்தது. தெரு விளக்குகள் போடப்பட்டிருந்தன. இரண்டு தெரு தள்ளிதான் ஹாஸ்பிடல் இருந்தது. உள்ளே நுழைந்து, ரிஷப்ஷனில் ரூம் நம்பர் சொல்லி (மேனகா சொல்லிய ரூம் நம்பர் அதுதானா என்று சந்தேகம் வந்தது) எப்படி போகணும் என்று கேட்டபோது, செகண்ட் ஃப்ளோர் போய் வலதுபக்கம் திரும்பச் சொல்லியது ரிஷப்ஷன் பெண். லிஃப்டில் ஏறி இரண்டாம் மாடிக்குச் சென்று, கதவு திறந்து வெளியில் வந்து வலது புறம் திரும்பியதும், மேனகா வராந்தாவிலேயே கண்ணில் பட்டது. நீல நிற உடையில் தேவதை மாதிரி...தேவதையின் குறுஞ்சிரிப்போடு...

விஸ்வா “நீ ஸ்டெடியா இருக்கியா?” என்று காதில் கேட்டான். அறைக்குள் கூட்டிச் சென்று எல்லோருக்கும் அறிமுகப்படுத்தியது. பதினைந்து நிமிடங்கள் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். விஸ்வா சர்ஜரி பற்றி விசாரித்துக் கொண்டிருந்தான். சின்ன சர்ஜரிதான் என்றும் இரண்டு/மூன்று நாட்களில் டிஸ்சார்ஜ் ஆகிவிடலாம் என்றும் உறவினர் சொன்னார். நான் இயல்பாயில்லாமல் ஒரு தவிப்போடுதானிருந்தேன். மனது முழுதும் நீலம் நிறைந்திருந்தது. டீ வந்தது. குடித்தோம். “நாங்க கிளம்பறோம் மேனகா” விஸ்வா எழுந்தான். மேனகா ரிஷப்ஷன் வரை கீழே வந்து, தான் அங்கேயே தங்கிவிட்டு மறுநாள் வருவதாக சொல்லி வழியனுப்பியது.

பஸ் ஸ்டாண்ட் வந்து வடவள்ளி பஸ் ஏறி உட்கார்ந்ததும், கனமாய் மழை துவங்கியது. சடசடவென்று அடித்துப் பெய்தது. பஸ்ஸின் முன்னால் வைப்பர்கள் மிக வேகமாய் அசைந்தன. கண்ணாடி ஜன்னல் வெளியே ரோட்டோர வரிசைக் கடைகளின் விளக்கு வெளிச்சங்கள் மழையில் கரைந்திருந்தன. நல்லவேளை, கார்டன் ஸ்டாப்பில் இறங்கும்போது, மழை குறைந்து நிதானித்து தூறிக்கொண்டிருந்தது. கேட்டில் நுழைந்து, பக்கத்தில் நிறுத்தப்பட்டிருந்த சைக்கிள் வரிசையில் சைக்கிளை எடுக்கும்போது கீழே பார்த்தேன். நத்தை ஒன்று கூடுதூக்கி ஊர்ந்துகொண்டிருந்தது.

#Top

Episode 4 | மரமல்லி

”வீட்லருந்தே தண்ணி, பாட்டில்ல கொண்டு வந்துருக்கலாம். உனக்கு எதுதான் ஞாபகமிருக்கு? நீதான் அசமஞ்சமாச்சே...இரு வர்றேன்” சிவகாமி பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கி, ரோடு தாண்டி எதிர் வரிசை கடைக்குச் சென்றார்.

மேலூர் பேருந்து நிலையம் இரவுக்குள் செல்ல ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருந்தது. சோடியம் வேப்பர்களும், மெர்க்குரிகளும் ஒளிரத் தொடங்கியிருந்தன. பரோட்டா கடைகள் சுறுசுறுப்பாகியிருந்தன. மணி ஆறரை ஆகியிருந்தது. சிவகாமி தண்ணீர் பாட்டில் வாங்கிக்கொண்டு வந்தார்.

நாங்கள், மதுரை பெரியார் நிலையம் போகும் பேருந்தில் பின் படிக்கட்டுகளின் எதிரில் ஒரு இரட்டை சீட்டில் உட்கார்ந்திருந்தோம். மதுரை பேருந்துகள் எல்லாம், பேருந்து நிலையத்திற்கு வெளியில்தான் வரிசை கட்டி நின்றிருந்தது. நாங்கள் உட்கார்ந்திருந்த பேருந்துக்கு முன்னால், இரண்டு மதுரை பேருந்துகள் நின்றிருந்தன. பஸ்ஸில் விளக்கு போட ஏறிய கண்டக்டர், “முன்னால நிக்கிற வண்டிதான் முதல்ல எடுப்பாங்க, அதுல ஏறிக்குங்க’ என்றார். பேசிக் கொண்டிருக்கலாம் என்று வேண்டுமென்றேதான் மூன்றாவது பேருந்தில் ஏறியிருந்தோம். சிவகாமி “பரவால்லைங்க” என்றார். கண்டக்டர் விளக்கு போட்டுவிட்டு கீழிறங்கிப் போனார். “அவரு நம்மளப் பத்தி ஏதாவது தப்பா நினைச்சிருப்பாரோ?” என்றேன். சிவு சிரித்துவிட்டு “நினைச்சா நினைச்சிக்கட்டும்” என்றார்.

சிவு வீட்டிற்கு இன்று காலையில் 10 மணிக்கு வந்தது; இப்போதுதான் கிளம்புகிறேன். விளையாட்டுக்களும், உணவும், சந்தோஷமுமாய்...நேரம் எப்படி பறந்ததென்றே தெரியவில்லை. சிவு என்னுடன் கோவை வேளாண் பல்கலையில் தோட்டக்கலை படிக்கிறார். சிவுவின் அப்பா, மின்சார வாரியத்தில் வேலை செய்கிறார். சிவு-விற்கு இரண்டு தங்கைகள். மேலூரிலேயே பள்ளியில் படிக்கிறார்கள். சிவு-வின் அம்மா, வேண்டாமென்று சொல்லியும், முறுக்கும் சிப்ஸூம் கவரில் போட்டு “போகும்போது சாப்பிடு, வீட்டுக்குப் போறதுக்கு ஒன்பது மணி ஆயிடுமே” என்று பையில் வைத்தார்கள். என் வீடு திருமங்கலத்திலிருந்தது. சிவு-வும் ஒருமுறை திருமங்கலம் வீட்டிற்கு வந்திருக்கிறார்.

”இருட்டிடுச்சே, நீ கிளம்பி வீட்டுக்குப் போ சிவு. அம்மா வெய்ட் பன்ணிட்டிருப்பாங்க. நான் போய்க்கிறேன்” என்றேன். “பரவால்ல இங்கதான வீடு அஞ்சு நிமிஷத்துல போயிடுவேன். உனக்கென்ன இப்ப...நான் உட்கார்ந்திருக்கேன்; காலேஜிலதான் உம்மணாம்மூஞ்சியாட்டம் பேசவே மாட்ட; இப்பயாவது பேசு, நான் கேட்கிறேன்; பாலாவோட என்ன புக் படிச்சிட்டிருக்க?” என்று கேட்டார். சிவு-வின் வீடு, பஸ் ஸ்டாண்டிலிருந்து ஐந்து நிமிட நடையில், கவர்ன்மெண்ட் ஹாஸ்பிடல் பக்கத்திலிருந்தது. நான் “திருப்பூந்துருத்தி” என்றேன். ”நல்லாருக்கா, என்ன கதை?” “எனக்கு புக் படிக்கத்தான் தெரியும், சரியா சொல்லவராது. நல்லாருக்கு. முடிச்சதும், தர்றேன்” என்றேன்.

பேச்சு, சுற்றிச் சுற்றி, கல்லூரி, நண்பர்கள் மத்தியிலேயே சுழன்றது. கல்லூரி வாழ்க்கையில், சிவு மாதிரி, ஒரு நெருக்கமான, வெளிப்படையான, எதுவென்றாலும் தயங்காமல் பகிர்ந்துகொள்ளக்கூடிய ஒரு பெண் நட்பு கிடைத்தது கடவுள் தந்த வரம். சமயங்களில் ப்ராக்டிகல் ரிகார்டு பண்ணித் தரச் சொல்லியிருக்கிறேன். “அன்னன்னிக்கு நடத்துறத அன்னன்னைக்கு கொஞ்சமாவது ரூம்ல திருப்பிப்பாரு. ட்ரைமெஸ்டர் எக்ஸாம் ஆரம்பிக்குற வரைக்கும் தூங்காத...” என்று கடிந்துகொண்டிருக்கிறார். “எனக்கென்னவோ, நீ மேனகாவப் பாத்து ஜொள்ளு விடறமாதிரி இருக்கு...” என்றார் ஒரு நாள்.

சிவு, வேளாண் பொறியியல் படிக்கும் ஒரு நண்பர் குழுவுடன் மிகவும் நெருக்கம். அக்குழுவில் குரு, சாந்தி, பழனி, சரஸ்வதி, ஹேமா, குமார் இன்னும் சிலருண்டு. சிவு நட்பாய் எல்லோருக்கும் நெருக்கம் என்றாலும், குமாரின் மேல் நட்பு தாண்டிய ஒரு ப்ரியம் உண்டு. குமார் குடும்பத்தில், குமார்தான் முதன்முதலில் தலையெடுத்து, கல்லூரி வரை வந்திருப்பவன்; ஏழைக் குடும்பம். குடும்பப் பொறுப்புகள் அதிகம். ஒருமுறை சிவு, வகுப்பு இடைவேளையில், செமினார் ஹாலுக்கு வெளியே சைக்கிள் பக்கத்தில் நின்று பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது “நான் குமார்கிட்ட லவ்வ சொல்லிட்டேண்டா” என்றார். நான் புன்னகைத்து “என்ன சொன்னான்?” என்றேன். “நான் யோசிச்சி சொல்றேன்”னான். எனக்கு பொறுப்புகள் ஜாஸ்தி. என்னோட குடும்ப சூழ்நிலை தெரியும்தான? இது சரிவருமான்னு தெரியல”-ன்னான். ”எனக்கு இன்னும் அவன்மேல இருக்குற மதிப்பு ஜாஸ்தியாயிடுச்சு” என்றார். ”உனக்கு என்ன தோணுது? நான் ஏதும் அவசரப்பட்டு அவனை தொந்தரவு பண்ணிட்டேனோ...” என்று கேட்டார். “எனக்குத் தெரியல சிவு. நீயா சொல்லிட்டது நல்லதுதான்னு படறது. எனக்கு இந்த வயசுல காதலப் பத்தி தெளிவா ஒரு முடிவுக்கு வரமுடியல. நான் கனவுலயே இருக்கேன்னு விஸ்வா சொல்றான். எந்த நேரமும் கலைஞ்சி கீழ இறங்கிடுவே, கவனமாயிரு”-ன்னு பதட்டப்பட வைக்கிறான். குமார்கிட்ட சொல்லிட்டதான, பார்ப்போம். எல்லாம் சரியா வரும்னுதான் எனக்கு தோணறது” என்றேன். “உனக்கு லவ்வெல்லாம் வரலையா?” சிரித்துக்கொண்டே சிவு கேட்டார்.

“உன்ன மாதிரி நெருக்கமா நட்பிருக்கும்போது லவ்வுக்கு என்ன அவசரம்?” என்றேன். ”ஃபிஸிகல் காண்டாக்ட், அது சார்ந்த முயற்சிகள் எல்லாம் வேடிக்கையாத்தான் தோணுது சிவு. இப்போதைக்கு எனக்கு தூரமாத்தான் இருக்கு. நான் சோகமா இருக்கும்போது “ஏண்டா, ஏதாவது ப்ரச்னையான்னு” கேட்டு நீ கைபிடிச்சுக்குவயே...அன்பு பூசின அந்த மாதிரி தொடல்களே எனக்குப் போதும்” என்றேன். “சரி...சரி...உன் தத்துவங்களை ஆரம்பிச்சிராத...” என்று நிறுத்தினார்.

பஸ்ஸில் இருக்கைகள் நிரம்பியிருந்தது. கண்டக்டர் ஏறி டிக்கெட் போட ஆரம்பித்தார். நான் ஜன்னலோரத்தில் உட்கார்ந்திருந்தேன். பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்த சிவுவின் வலதுகை விரல்களைப் பிடித்துக்கொண்டு “அப்பாகிட்ட சொல்லிட்டியா சிவு, குமாரப் பத்தி?” என்று கேட்டேன். “சொல்லிட்டேன். ரெண்டு மூணு மாசமாகும் பதில் சொல்ல. ப்ராக்டிகலா யோசிக்கணும். அதுவரைக்கும் அமைதியா இருக்கச் சொல்லியிருக்கிறார்” என்றார். நான் மனதுக்குள் சிவு-வின் அப்பாவை வணங்கிக்கொண்டேன்.

பஸ்ஸினுள் ட்ரைவர் ஏறினார். ‘சரி, நான் கிளம்பறேன். வீட்ல அம்மா, பாட்டி, தம்பிங்க எல்லோரையும் விசாரிச்சதா சொல்லு” கைபிடித்து அழுத்திவிட்டு, பஸ்ஸிலிருந்து சிவு இறங்கிக்கொண்டார். பஸ் கிளம்பி மெதுவாய் நகர்ந்தது. சிவு ரோடு தாண்டி மறுபுறம் போய் கடைவீதி தெருவில் நுழைந்து திரும்பி நின்று கையசைத்தார். நானும் பஸ்ஸினுள்ளிருந்து கையசைத்தேன். சிவு-வின் வெள்ளை சுடிதாரும், வானவில் கலர் துப்பட்டாவும் கடைகளின் விளக்கு வெளிச்சத்தில் பளபளப்பு ஏறித் தெரிந்தது. எனக்கு அலங்காநல்லூரில் டாக்டர் அத்தை வீட்டு முன் இருக்கும் மரமல்லி ஞாபகம் வந்தது. எனக்குப் பிடித்த மல்லிகள் கீழே உதிர்ந்து கிடக்கும் மரம்...

சிவு...என் ப்ரியமான தோழியே...

#Top

Episode 5 | கலையின் பரிசுத்த அழகு

பின்னால் பெரும் சத்தம் கேட்டது. என்ன நடந்ததென்று தெரியவில்லை. அந்தரத்தில் சில நொடிகள் இருந்தேன். சைக்கிள் முன்னால் இரண்டடி தள்ளி ரோட்டில் விழுந்தேன். விழுந்தபின்புதான் நினைவு வந்தது. பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தபோது, சீனியர்கள் மூவர் பைக்கில் கீழே விழுந்து கிடந்தனர். அருகில் விளையாட்டு மைதானத்திலிருந்து, நண்பர்கள் ஓடிவந்தார்கள். கீழே விழுந்த சீனியர் ஒருவர் எழுந்து என்னைத் தூக்கிவிட்டார் “ஒண்ணும் அடிபடலயே?” பதட்டமாகக் கேட்டார். கை, கால்களை உதறி விடச் சொன்னார். நண்பர்கள் சைக்கிளையும், பைக்கையும் தூக்கி நிறுத்தினார்கள். சைக்கிளின் பின் சக்கரம் லேசாக வளைந்திருந்தது. என் தவறுதான்; ஏதோ ஞாபகத்தில், பின்னால் வந்த பைக்கை கவனிக்காமல், வலதுபுறம் திரும்பிவிட்டேன். பின்னால் வந்த சீனியர்கள் இரண்டாம் கேட்டிற்குப் போவதற்காக நேராகச் செல்லவேண்டியவர்கள். எனக்கு ஆடிட்டோரியம் போகவேண்டும். பெரிதாய் காயங்கள் யாருக்குமில்லை. சிராய்ப்புக் காயங்கள்தான். யாரோ, பக்கத்திலிருந்த யுனிவர்சிடி கேண்டீனிலிருந்து தண்ணீர் கொண்டுவந்து தந்தார்கள். குடித்ததும், “ரூம்ல கொண்டுபோய் விடவா?” என்று ஒரு சீனியர் கேட்டார். “வேண்டாம், நான் ஆடிட்டோரியம் போகணும். போயிடுவேன். நீங்க போங்கண்ணா. தேங்ஸ்” என்று சொல்லிவிட்டு சைக்கிளை தள்ளிக்கொண்டு கிளம்பினேன். இன்னும் எங்கெங்கு சிராய்ப்புகள் ஏற்பட்டிருக்கிறது என்று தெரியவில்லை. முழங்கை பின்னால் எறிந்தது.

ஆடிட்டோரியத்தின் முன்னால் ஏற்கனவே சைக்கிள் வரிசைகள். அன்று மாணவர் அமைப்பின், ஒரு நிகழ்ச்சி. பேராசிரியர்கள், சில உறுப்பினர்களின் பேச்சுக்கள் முடிந்ததும், ஒரு மணி நேரம் கலை நிகழ்ச்சிகள் இருந்தன. பாலாவின் பரதநாட்டியம் இருந்தது. நான் வந்தது பாலாவின் பரத நடனத்தைப் பார்ப்பதற்காகத்தான்.

பாலா என்கிற பாலசரஸ்வதி, சிவு-வின் நெருங்கிய நண்பர். வேளாண் பொறியியல் வகுப்பு. எனக்கு அப்போது பரதநாட்டியத்தில், ஸ்ரீநிதி ரங்கராஜனை மிகவும் பிடிக்கும். பெரும் மோகமே இருந்தது. கலையும், அழகும் ஒன்றுசேர்ந்த தெய்வாம்சம் தளும்பும் முகம். எனக்கு பாலாவைப் பார்க்கும்போதெல்லாம், ஸ்ரீநிதி ஞாபகம் வருவார். ஸ்ரீநிதி நிகழ்ச்சிகள் பார்க்கும்போது பாலா ஞாபகம் வரும். பரதநாட்டியத்தில் எனக்கு அறிதல் குறைவு. பாலாவுடன் பரிச்சயம் ஏற்பட்ட பிறகுதான், பரதநாட்டியத்தை இன்னும் அணுகி தெரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்ற விருப்பம் உண்டானது. ஒருமுறை ட்ரைமெஸ்டர் விடுமுறையில் திருமங்கலத்தில் இருந்தபோது பாலாவிற்கு ஒரு கடிதம் எழுதினேன், பரதநாட்டியத்தை இன்னும் அதிகமாக, ஆத்மார்த்தமாக எப்படி ரசிப்பதென்று. நான் இன்னும் மேலோட்டமாகத்தான் ரசிக்கிறேன் என்று எனக்கே புரிந்தது. ஒரு வாரமாயிற்று, பாலாவிடமிருந்து எந்த பதிலுமில்லை. என் கடிதத்திற்கு பாலா பதில் போடாது என்றுதான் நினைத்தேன். ஆனால் பத்தாவது நாள், ஏ4 காகிதத்தில் ஐந்து பக்கங்களில், முத்திரை, அடவு, ஜதி, பாணி...எல்லாவற்றையும் விளக்கி, எடுத்துக்காட்டுக்கு படங்களை ஒட்டவைத்து...ஒரு நீண்ட கடிதம் பாலாவிடமிருந்து வந்தது. எனக்கேற்பட்ட ஆச்சர்யத்துக்கும், மகிழ்ச்சிக்கும் அளவேயில்லை. வீட்டில் ஒருமுறை கடிதத்தை படித்துவிட்டு, அன்று சாயங்காலம் அரசபட்டி ரோட்டிலிருக்கும், நூலகத்திற்கு எதிரில், காமாட்சி அம்மன் கோவிலுக்கு கடிதத்தை சட்டைப் பையில் வைத்து எடுத்துக்கொண்டு போய், அங்கு ஒருமுறை மண்டபத்தில் வைத்து படித்தேன். பாலாவின் மேல் மரியாதையும், கனிவும், அன்பும் பலமடங்கு கூடியிருந்தது.

பாலா அன்று ஆடிட்டோரியத்தில், ஒரு சீனியருடன் சேர்ந்து இரண்டு பாடல்களுக்கு நாட்டியம் ஆடினார். ஒன்றில் சிவன் வேடம். ப்ரமாதப்படுத்தியிருந்தார். சீனியர் “நின்னையே ரதி என்று நினைக்கிறேனடி கன்ணம்மா...”விற்கு ஆடினார். எனக்கு என்னவோ சீனியர் ஆடியது, செமி-பரதநாட்டியம் போலிருந்தது. நிகழ்ச்சி முடிந்ததும் பாலாவிடமே கேட்டுக்கொள்ளலாம் என்றிருந்தேன். தோட்டக்கலை சீனியர் கங்கா, ஜென்சியின் “ஒரு இனிய மனது” இனிமையாக பாடினார். நிகழ்ச்சி முடிந்து எல்லோரும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக போய்க்கொண்டிருந்தார்கள். சிவு-வும், நானும் படிகளில் கீழிறங்கி நூலகத்தின் முன் வராண்டாவில் நின்றுகொண்டிருந்தோம். “ஏண்டா, பேண்ட்டெல்லாம் மண்னா இருக்கு?” நான் வரும்போது பைக் மோதி கீழே விழுந்ததைச் சொன்னேன். “அடப்பாவி, மருந்து போட்டியா இல்லயா?” “ரூமுக்குப் போயி போடணும்” என்றேன். ”நேத்து படம் புடிச்சிருந்ததா உனக்கு?” என்று கேட்டேன். முந்தைய நாள் நண்பர்கள் எல்லோரும் சேர்ந்து கனகதாராவில் “க்ளிஃப் ஹேங்கர்” பார்க்கப் போயிருந்தோம். வரும்போது, எனக்கும் சிவு-விற்கும், யார் முதலில் காலேஜ் போய்ச் சேருவதென்று ஒரு சின்ன சைக்கிள் ரேஸ் நடந்தது. ட்ராஃபிக்கிற்குப் பயந்து நான்தான் நடுவில் நிறுத்திக்கொண்டேன். “பரவால்ல...” என்றார்.

கிளம்பிச் செல்லும் எல்லாப் பெண்கள் நடுவிலும் என் கண்கள் யாரையோ தேடியதைப் பார்த்து, “அலையாத, மேனகா வரல...” என்றார். நான் மெலிதாய் சிரித்துக்கொண்டு, “ஏன், இன்னிக்கு காலையில க்ளாஸூக்கு வரும்போது காதுல பஞ்சு வச்சிருந்தாங்க?” என்றேன். சிவு பதில் சொல்லுமுன், பாலா படியிறங்கி வந்தார். நான், நாட்டியம் நன்றாயிருந்ததாக பாலாவிற்கு வாழ்த்து சொன்னேன்.

மறுநாள் மாலை பஞ்சமுக ஆஞ்சநேயர் கோவில் போகலாம் என்று சொல்லிவிட்டு இருவரும் கிளம்பிச் சென்றார்கள்.

பஞ்சமுக ஆஞ்சநேயர் கோவில் புதிய கோவில். அப்போதுதான் மெதுவாய் பிரபலமடைந்து வந்தது. தில்லை நகர் ஸ்டாப்பில் இறங்கி கலை பேக்கரி அருகே, மண்ரோட்டில் நடந்து கொஞ்சதூரம் உள்ளே செல்லவேண்டும். ஸ்டாப்பில் இறங்கியபோது அப்போதுதான் பாலாவை பார்த்தேன். மென்சிவப்பு உடையில். நெற்றியில் சந்தனக் கீற்று. என்னுள்ளே ஏதோ உடைந்தது. அது “நான்” ஆகத்தான் இருக்கவேண்டும். என் வார்த்தைகள் மௌனமாகிவிட்டன. குருவும், ஹேமாவும், சிவு-வும் பேசிக்கொண்டு வந்தார்கள். குரு “அடுத்த பாரதியார் பிறந்த நாளை கலை பேக்கரில கொண்டாடலாமா?” என்றான். நான் குனிந்தவாறே தலையசைத்தேன். நிமிர்ந்து பாலாவை மறுபடி பார்த்தால் அழுதுவிடுவேன் போலிருந்தது.

சூரியன் மறைந்து வெளிச்சம் இன்னும் குறையாமல் இருந்தது. மெலிதாய் காற்று வீசிக் கொண்டிருந்தது. கோவிலில் கூட்டமில்லை. சாமி கும்பிட்டுவிட்டு, ப்ரசாதம் வாங்கிக்கொண்டு மேற்குப் பக்கம் கல்லின் மேல் உட்கார்ந்தோம். கோவில் வெளிப்புறச் சுவர் வேலை நடந்துகொண்டிருந்ததால், சிமிண்ட்டும், பலகைகளும் ஆங்காங்கே கிடந்தன. “என்னாச்சு உனக்கு, ஏன் கம்முன்னு இருக்கே ரொம்ப நேரமா?” சிவு கேட்டார். நான் ஒன்றுமில்லை என்பதுபோல் தலையசைத்தேன். கொஞ்சமாய் நிமிர்ந்தபோது, பாலாவின் முகத்திற்கு மேல், வானத்தில் மஞ்சளும், சிவப்பும், ஆரஞ்சுமாய்...சூரியனின் தீற்றல். ”ப்ரணந்தும் ஸ்தோதும் வா கதமக்ருத-புண்ய: ப்ரபவதி...” நான் கண்மூடிக்கொண்டேன்.

#Top

Episode 6 | தாய்மை சூழ் உலகு...

மல்லிகா (அம்மு) வும், நானும் லக்ஷ்மி மில்ஸ் வீட்டின் மொட்டை மாடியில் விளக்கு வெளிச்சத்தில் உட்கார்ந்திருந்தோம். திருமணமாகி இரண்டாவது வருடம் என்று நினைக்கிறேன். சுற்றிலும் புத்தகங்களும், காகிதங்களும் பரவிக் கிடந்தன. லேப் டாப் திறந்திருந்தது. கல்லூரி புகைப்படங்களை, அம்முவிற்கு காட்டிக்கொண்டிருந்தேன். அம்முவும், அம்மாவுடன், நான் கல்லூரியில் முதலாமாண்டில் இருக்கும்போது, பழைய விடுதியில் பார்க்க வந்திருக்கிறார். காற்றில் பக்கத்து வீட்டின் தென்னை மர இலைகள் சப்தமெழுப்பிக் கொண்டிருந்தன. ஷிஃப்ட் மாற்றத்திற்கான சைரன் ஒலி மில்லிலிருந்து கேட்டது. நினைவுகள், அற்புதமான அந்த நான்கு வருடங்களை சுற்றிச் சுழன்றன. மனது, வரிசையாய் இல்லாமல், கலந்து கலந்து மனதில் பதிந்தவைகளை மேல் கொண்டுவந்து கொண்டிருந்தது.

தாஜ்மஹாலில், மேனகாவுடன் எடுத்த ஃபோட்டோ லேப் டாப் திரையில் வந்தது. முன்னரே மேனகா பற்றி அம்முவிடம் சொல்லியிருக்கிறேன். “தப்பா லாங் ஷாட் ஆயிடுச்சி, அம்மு. டென்ஷன் வேற, ஃபோட்டோ எடுத்த சரணுக்கு. எனக்கும்தான். இந்த ஃபோட்டோ எடுத்து முடிக்கிற வரைக்கும் கொஞ்சம் படபடப்பாதான் இருந்தது” என்று சிரித்துக்கொண்டே சொன்னேன்.

அது ஒரு நீண்ட கனவு நிறைவேறிய பொக்கிஷ கணம். தாஜ்மஹாலில், மேனகாவுடன் தனியாக ஃபோட்டோ எடுத்துக்கொள்ள வேண்டுமென்பது, கல்லூரியின் நான்காம் வருடத்தில் ஆறு மாதக் கனவு. ஆல் இண்டியா டூரின் பார்க்கப் போகும் இடங்களின் விபரங்கள் தெரிந்ததுமே அக்கனவு துளிர்விட்டது. இது சாத்தியமாகுமா? இதை எப்படி சாத்தியப்படுத்தப் போகிறேன்? என்று யோசித்துக்கொண்டேயிருந்தேன். தாஜ்மஹாலில் ஃபோட்டோ எடுக்க வாய்ப்பு கிடைத்தாலும், தனியே எடுக்க வாய்ப்பு கிடைக்குமா? எப்படி அங்கு மேனகாவிடம் கேட்பது? கல்லூரியின் முதல் இரண்டு வருடங்கள், மேனகாவின் கண்களைப் பார்ப்பதற்கே தைரியம் வராது. மூன்றாம் வருடத்தில்தான் கொஞ்சம் பரபரப்பு குறைந்திருந்தது. இருந்தும், மேனகா இருக்கும் கெமிஸ்ட்ரி ப்ராக்டிகல் வகுப்புகளில், கண்ணாடி குடுவைகளை கீழே போட்டு உடைத்துவிடாமலிருக்க ப்ரயத்தனப்படவேண்டியிருந்தது.

ஆக்ராவில், பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கி மஹாலின் வெளிப்புற முதல் நுழைவாயிலில் நுழைந்ததுமே, மனம் தவிக்க ஆரம்பித்தது. எப்படியாவது மேனகாவுடன் ஃபோட்டோ எடுத்துவிட வேண்டுமென. கடவுளை வேண்டிக்கொண்டேன், இதை மட்டும் சாத்தியப்படுத்தி விடு என்று. தூரத்திலிருந்தே பார்வையில் விழுந்து அணைத்துக்கொண்ட அந்த வெண்பளிங்கு மஹாலின் முதல் தரிசனம் மிகுந்த பரவசம் தந்தது. தாமு, கார்த்தி, ச்ரண், ராம்-உடன் சுற்றி வந்தேன். சிவு கண்ணில் படவில்லை.

அது நிகழ்ந்தது...அது எப்படி, எந்த நேரத்தில் நடந்தது, எப்படி அந்தக் கணம் வாய்த்தது, நான்தான் மேனகாவிடம் கேட்டேனா?, எப்படி அது சாத்தியமாயிற்று?...எந்த கேள்விக்கும் என்னிடம் இப்போது பதிலில்லை. என்ன நடந்தது என்று சுத்தமாக ஞாபகமில்லை. டூர் முடிந்து வந்து, ப்ரிண்ட் போட்டு ஃபோட்டோவை கையில் வாங்கி பார்த்தபோதுதான், நடந்தது கனவல்ல...ஃபோட்டோ எடுத்துக்கொண்டது நிஜம் என்று உரைத்தது. இதுநாள் வரையிலும், என் மனதுக்கு நெருக்கமான ஃபோட்டோ அது.

“இவங்க வேணி, என் புத்தக வாசிப்பை அதிகமாக்கினவங்க. கவிதையும் வாசிக்கச் சொல்லி கத்துக் குடுத்தவங்க. கவிதை எழுதுவாங்க” என்று அடுத்த ஃபோட்டோவில் வேணியை காட்டினேன். “சொல்லியிருக்கீங்க பாவா, அவங்க லெட்டர்லாம் காமிச்சிருக்கீங்க” என்று அம்மு சொன்னார். ஆம், வேணி எழுதிய கடிதங்கள் சேர்த்து வைத்திருந்தேன்; எப்படியும் ஒரு குயர் இருக்கும்; எல்லாமே புத்தகங்கள் பற்றி, கவிதைகள் பற்றி, கவிதை எழுதுவது பற்றி, எடுத்துக்காட்டிற்கு கவிதைகள் கோட் பண்ணி...அப்பா, எத்தனை பக்கங்கள்; வேணியின் ஒரு கடிதம் குறைந்தது பதினைந்திலிருந்து இருபது பக்கங்கள் இருக்கும்.

அடுத்த ஃபோட்டோ, ரேணுவுடனும், சுகன்யா, சிவு-வுடனும், பேரூர் கோயில் முன்னால் எடுத்தது. கல்லூரி வாழ்க்கையில் பேரூர் கோவில் மறக்க முடியாத நினைவுகள் கொண்டது. சைக்கிளில் விடுதியிலிருந்து கிளம்பி, பின்வழியாக பூசாரிபாளையம் வந்து ரோடு கிராஸ் செய்து குறுக்கு பாதையில் சென்றால் வெகு சீக்கிரம் கோவில் போய்விடலாம். கோவிலுக்குள்ளே விஜயா பதிப்பகத்தின் சிறிய பெட்டிக்கடை ஒன்றிருந்தது. அங்கு புத்தகங்கள் வாங்குவதுண்டு. பாலாவின் “கரையோர முதலைகள்” அங்குதான் வாங்கினேன். கோவில் உள்ளேயே மண்டபத்தில் உட்கார்ந்து ஒன்றிரண்டு மணிநேரம் படித்துவிட்டு, இரவுணவிற்கு விடுதிக்கு திரும்பியதுண்டு. வருடா வருடம் நாட்டியாஞ்சலி விழா நடக்கும். ஒருமுறை மாளவிகா சருக்கையின் நாட்டியம் கண்டு பிரமித்துப் போய் உட்கார்ந்திருந்தது ஞாபகம் வந்தது.

அடுத்த ஃபோட்டோவில் கயல்விழி-யை காண்பித்தேன். “இவங்களும் நிறைய புக் படிப்பாங்க. ஆனால், பெரும்பாலும் இங்கிலீஷ் புக்ஸ். இவங்க என்னென்ன புக் படிக்கிறாங்கன்னு தெரிஞ்சுக்க ஆசையாருக்கும். ஆனா, அப்ப இவங்ககிட்ட பேசுறதுக்கு ஒரு தயக்கம் இருந்துட்டே இருக்கும் ஃபர்ஸ்ட் இயர்ல. ஒருநாள், க்ளாஸூக்கு ஒரு புக் கொண்டுவந்து படிச்சிட்டிருந்தாங்க. ப்ரொஃபஸர் வந்ததும் புக்கை சேர் கீழே வச்சாங்க. அது காலின்ஸ், லேப்பியரொட “ஃப்ரீடம் அட் மிட்நைட்”. அந்த ஆதர்லாம் அப்பதான் நான் புதுசா கேள்விப்படுறது” என்றேன்.

“நண்பர்கள் இல்லைனா நான் யுஜி முடிச்சிருப்பேனா-ன்னு சந்தேகம்தான் அம்மு. எத்தனை உதவி! எத்தனை பரிவு! சிவு, தாமு...மாதிரி நட்பு கிடைக்க நான் என்ன தவம் செஞ்சேனோ?... பேர் சொல்லணும்னா எங்க யுஜி-லருந்த எல்லார் பேரும் சொல்லணும்.

ஒரு தடவை, ஆல் இண்டியா டூர் அப்பதான், பெங்களூர் ரயில்வே ஸ்டேஷன்ல, ட்ரெய்ன் ஏறதுக்கு நாலாவது ஃப்ளாட்ஃபார்ம் போகணும். என்னால என்னோட சூட்கேஸை தூக்கிட்டு நடக்க முடியல. பைத்தியக்காரத்தனமா, நிறைய புக்ஸ் உள்ள வச்சி கொண்டுவந்துருந்தேன். சிவு பார்த்துட்டு “நீ நடப்பா, நான் எடுத்துட்டு வாரேன்” என்று சொல்லிவிட்டு சூட்கேஸை எடுத்துக்கிட்டாங்க. சிவு-னாலயும் தூக்கறதுக்கு கஷ்டமாருந்தது. இரண்டு கையையும் கைப்பிடில வச்சி தூக்கி ஃப்ளாட்ஃபார்ம் ஸ்டெப்ஸ்-ல ஒவ்வொரு படியிலயும் வச்சி தூக்கிட்டு வந்தாங்க. எனக்கு கண்ல தண்ணியே வந்துடுச்சு அம்மு. எதைச் சொல்றது...எதை விடுறது...எங்களுக்கு ரெண்டு கிராப் ப்ரொடக்‌ஷன் கோர்ஸ் இருந்தது. கொஞ்சமா நிலம் கொடுத்து, நாங்களே எல்லாம் பண்ணனும் அதுல - நடுறதுலருந்து, தண்ணி பாச்சறது, களையெடுக்கறது...இப்படி. என்னோட ஃப்ரெண்ட்ஸ் இல்லைனா...அதெல்லாம் தாண்டி நான் வந்திருப்பேனான்னே தெரியல.” பேசிவிட்டு கொஞ்ச நேரம் அமைதியாயிருந்தேன்.

என்னவோ நினைத்துக்கொண்டவன் போல், “பொண்ணுங்க நீங்கல்லாம், மனசளவுல சீக்கிரமே முதிர்ச்சியாயிடறீங்கள்ல அம்மு. எத்தனை மதர்லியா இருக்கீங்க. இப்ப திரும்பி நினைச்சுப்பார்த்தா, என்கூட யுஜி-ல படிச்ச பதினாறு பொண்ணுங்களும் தேவதை மாதிரிதான் தெரியறாங்க. இப்ப இருக்குற மெசூரிட்டியோடயும், தெளிவோடும் இன்னொரு தடவை யுஜி படிக்கலாம்போல இருக்கு...” சொல்லிவிட்டு கண்களைத் துடைத்துக்கொண்டேன்.

அம்மு என்கிற அம்மா தேவதை தோளில் சாய்த்துக்கொண்டது

#Top

Episode 7 | குறிஞ்சியின் யட்சி...

காற்று தென்னை மரங்களையும், வேப்ப மரங்களையும் அசைத்துக்கொண்டிருந்தது. ஆனி கடைசியிலும், ஆடியிலும் லக்ஷ்மி மில்ஸ் குடியிருப்புகளில், காற்று மாலை வேளைகளில் அதிகமாகத்தானிருக்கும். அம்முவின் வீடிருக்கும் இந்திரா காலனியில், விசாலமான தெருக்கள். குறுக்குத் தெருக்கள் மிக நேர்த்தியாய் நேர்கோட்டில் இருக்கும். எல்லா வீடுகளிலும் மரங்கள். தென்னை மரமோ, வாழை மரங்களோ...எல்லா வீடுகளிலும் ஏதாவது மரம் இருக்கும். அம்முவின் வீட்டில் கொய்யா மரமும், தென்னை மரமும் இருந்தது. மல்லியும், முல்லைச் செடியும் கூட. கொய்யா மரத்திற்கும், வீட்டின் உள்வாசலுக்கும் இடையில் மாவாட்டும் உரல் போடப்பட்டிருக்கும். மாலை வேளைகளில், அம்மு மாவாட்டிக் கொண்டிருக்கும்போது, பக்கத்தில் சேர் போட்டு உட்கார்ந்து, பேசிக் கொண்டோ புத்தகம் படித்துக்கொண்டோ இருப்பேன். ஒருமுறை அம்மு மாவரைக்கையில், உதவி செய்வதற்காய், அரைக்கும்போது மாவினை கையால் தள்ளி விடலாம் என்று உரல் முன்னால் சேரைத் தள்ளி உட்கார்ந்தபோது, ”சரியாய் தள்ளுவீங்களா? விரல்கள் பத்திரம்” என்று சிரித்துக்கொண்டே அம்மு சொன்னார்.

இரவுணவை முடித்துவிட்டு வெளித் திண்ணையில் வந்து உட்கார்ந்து கொண்டால், உடல் தழுவும் காற்றும், எஃப்.எம் ரேடியோவில் பக்கத்து வீடுகளிலிருந்து கேட்கும் ராஜாவின் பாடல்களும் மயக்கம் உண்டாக்கும். அந்த நாட்களில் அம்மு தினமும், தலையில் முல்லைப் பூ வைத்துக்கொள்வார். எனக்கு முல்லைப் பூக்களின் மணம் மிகவும் பிடிக்கும். கூடவே மகிழம் பூவின் மனமும். சம்பங்கி மாலையை பூஜை அறையில் சாமிக்கு சார்த்திவிட்டு, மறுநாள் காலையில் அறை திறந்ததும் ஒரு மணம் வருமே...அந்த நறுமணம் கண்மூடி ஆழ்ந்து சுவாசிக்க வைக்கும்.

கொஞ்ச நேரம் திண்ணையில் உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்துவிட்டு, நானும் அம்முவும் ஒரு நடை சென்றுவரலாம் என்று எழுந்தோம். தெருவில் இடது பக்கம் நாலைந்து வீடுகள் தாண்டினால், மில்லின் குடியிருப்பு பகுதிக்குள் நுழைய சின்ன வழியிருக்கும். வீடுகளில் தொலைக்காட்சிகளின் சப்தம். மில்லின் உள்ளேதான் அம்மு படித்த பள்ளி இருந்தது. குடியிருப்பு பகுதியின் நடுவில் நடந்துசென்று இடதுபுறம் திரும்பியதும் பள்ளியின் விளையாட்டு மைதானம். மைதானத்தின் வடக்கு மூலையில் ஒரு விநாயகர் கோவில். கோவிலில், வெளிச்சுவருக்கு உள்ளே சிமிண்ட் தரை முழுதும் மர இலைகள் விழுந்துகிடந்தன. “தினசரி யாரும் க்ளீன் பன்ணமாட்டாங்களா அம்மு?” என்றேன். “பூஜை பண்ற ஐயர் பண்ணுவாரு. ப்ரதோஷத்துக்கு மட்டும்தான் கூட்டமா இருக்கும்” என்றார் அம்மு. கோவில் அந்தகாரத்தில் இருந்தது. விளக்கு ஒன்று விநாயகர் சந்நிதானத்தில் எரிந்துகொண்டிருந்தது.

நாங்கள் விளையாட்டு மைதானத்தை சுற்றிக்கொண்டு நடந்தோம். அம்முவின் அப்பா, அந்த மில்லில்தான் வேலை பார்த்தார். அம்மு அப்பாவின் அந்த நாட்களைப் பற்றி பேசிக்கொண்டு வந்தார். நாங்கள், மில்லின் உள் மெயின் ரோடைத் தொட்டு, சோடியம் வேப்பர்களின் வெளிச்சத்தில், முதல் கேட்டை நோக்கி நடந்தோம். அம்முவின் அப்பா இறந்தபின், அம்மா எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டார்கள், அந்தக் கஷ்டத்திலும் அம்மு எப்படி D.Pharm படித்து முடித்தது என்று சொல்லிக்கொண்டு வந்தார். கடந்த காலங்களைப் பற்றிப் பேசினாலே மனது மிகவும் நெகிழ்ந்து நொய்மையாகி விடுகிறதுதானே?

மெயின் கேட்டில் வெளி வந்து, கோவை-பல்லடம் ரோட்டில், வலது பக்கம் ஓரமாகவே மண்ணில் இறங்கி நடந்தோம். நான் அம்முவின் மனநிலையை மாற்ற நினைத்து, எதிரில் சாலைக்கு அப்புறம் இருந்த, “லஷ்மி கார்டு குளோத்திங்” ஆலையை சுட்டிக்காட்டி, ஹேமா-வோட வீட்டுக்காரர் இங்கதான் வேலை செய்றாராம். அவங்க வீடு ஒண்டிப்புதூர்லதான் இருக்கு போலருக்கு. ஒருநாள் போயிட்டு வரலாம்” என்றேன். ஹேமா சிவு-வின் ஃப்ரெண்ட் என்பது அம்முவிற்குத் தெரியும். பேச்சு அங்கு தொட்டு இங்கு தொட்டு மறுபடி என் கல்லூரி வாழ்க்கையின் நிகழ்வுகளில்தான் நிலைகொண்டிருந்தது.

பேருந்து சிம்லாவை நெருங்கிக்கொண்டிருந்தது. முன்னிரவு எட்டு மணி. வெளியில் உடல் நடுக்கும் குளிர். ஜன்னல்களில் நீர்த் திவலைகள். நண்பர்களில் யாரோ சொல்லி, ம்யூசிக் ஸிஸ்டத்தில், “புது வெள்ளை மழை...” பாடிக்கொண்டிருந்தது. நான் பின்சீட்டுக்களில் ஒன்றில் ஜன்னலோரம் உட்கார்ந்திருந்தேன். மனது அந்தக் குளிரை அனுபவித்துக்கொண்டிருந்தது. அனைத்திந்தியப் பயனத்தில், அடுத்தநாள் குஃப்ரி செல்வதாக ஏற்பாடு.

சிம்லாவிற்குள் சென்று பஸ் இரவுணவிற்காக நின்றது. நண்பர்கள் இற்ங்கிச் சென்றுகொண்டிருந்தார்கள். வெளியில் குளிர் யாரோ ஐந்து டிகிரி இருக்கலாம் என்றார்கள். பேருந்தின் முன்பகுதியில் சலசலப்பு ஏற்பட்டது. நண்பிகள் எழுந்து ஒரு சீட்டினருகில், கும்பலாய் நின்றிருந்தார்கள். கேட்டு விஷ்யமறிந்த போது, சிவு-விற்குத்தான் உடம்பு சரியில்லாமல் போயிருக்கிறது. அதிகக் குளிரினால் உண்டாகியிருக்கலாம். கயல்விழி சிவு-வின் கைகளைத் தேய்த்து விட்டுக்கொண்டிருந்தார். பாதங்களை ஈஸ்வரி தேய்த்துக் கொண்டிருந்தார். என்னுள் மெல்லிய பதட்டம் எழுந்தது. “என்னாச்சு சிவு?” என்று மனதுள் கேட்டுக்கொண்டே, மனதிற்குள் சிவு-வின் கைகளைப் பிடித்துக்கொண்டேன்.

அனைத்திந்தியப் பயணத்தின்போது, பெங்களூரில் மெஜஸ்டிக் பஸ் ஸ்டாண்ட் அருகில் ஒரு விடுதியில் தங்கியிருந்தோம். இண்டோ அமெரிக்கன் ஹைப்ரிட் சீட்ஸ், IIHR...இன்னும் சில இடங்கள் பார்ப்பதற்கு ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டிருந்தது. விடுதியின் கீழேயே ரெஸ்டாரண்ட் ஒன்று இருந்தது.

இரண்டாம் நாள் மாலை, சுகன்யாவின் உறவினர் வீட்டிற்கு நண்பர்கள் சிலரை சுகன்யா அழைத்துப் போயிருந்தார். அங்கேயே இரவுணவு சாப்பிட்டோம். சுகன்யா கன்னடத்தில் பேசுவதை ஆச்சர்யமாக பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.

மூன்றாம் நாள், முன்னிரவு ஏழு மணி இருக்கும். சிவு கையில் ஒரு உடையுடன் அறைக்கு வந்தார். “என்னப்பா பண்ற?” கேட்டுக்கொண்டே இடதுபக்கம் சேரில் உட்கார்ந்துகொண்டார். நான் பாலாவின் “இனியெல்லாம் சுகமே” படித்துக்கொண்டிருந்தேன். புத்தகத்தின் முன் அட்டையை சிவு-விடம் காட்டினேன். கையில் ஊசி வைத்து கொண்டு வந்த உடையில் ஏதோ தைக்க ஆரம்பித்தார். “படிக்கறதெல்லாம் சரிதான். முடிச்சிட்டு கீழே இறங்கிடணும்” என்று சிரித்துக்கொண்டே சொன்னார். ”“உள்ளம் கவர் கள்வன்” படிச்சேன். ரொம்ப நல்லாருந்தது. நீ படிச்சிட்டியா?” என்று கேட்டுக்கொண்டே பற்களால் நூலைக் கடித்தார். பேச்சு, பாலா, ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தி, அசோகமித்திரன், தி.ஜா...என்று சுற்றியது. “சரி, வா...வெளியில போகலாம். சார் பார்த்தாருண்ணா, இங்க இந்த ரூம்ல என்ன பண்ற-ன்னு திட்டப்போறார்” என்று எழுந்தார்.

விடுதியை விட்டு வெளியில் வந்து மெயின் சாலையில் இடதுபுறமாகவே நடந்தோம். மறுபடி இடதுபுறம் வளைவு திரும்பியதும், மெஜெஸ்டிக் பேருந்து நிலையம் ஒளிவெள்ளத்தில் எதிர்ப்புறம் தெரிந்தது. பேச்சு பாலாவின் புத்தகங்களினூடே இருந்தது. தி.ஜா-வின் பெண் பாத்திரங்களைப் பற்றி நான் சொல்லிக்கொண்டு வந்தேன். தி.ஜா-வின் மீதான சில சீனியர்களின் அவதானிப்பு பற்றி சொன்னேன். ”அகிலன் சொல்றாரு, தி.ஜா. ப்ராக்டிகலாவே இல்ல; பொண்ணுங்க அழகைக் கண்டு பயப்படுறாரு; அதை நேருக்கு நேரா சந்திக்க முடியாம, கடவுள் ரேஞ்சுக்கு உசத்திர்றாரு-ன்னு”. “உண்மைதானே” சிவு சிரித்தார் ”அன்னிக்கு, லேடீஸ் ஹாஸ்டல் வந்துட்டு விஸிட்டர்ஸ் ரூம்ல சேர்ல எப்படி உட்கார்ந்திருந்தேன்னுதான் பார்த்தேனே” என்றார். அன்று, சிவு-விடம் ஜெராக்ஸ் எடுக்க வாங்கியிருந்த வகுப்புக் குறிப்புகளை, திருப்பிக் கொடுத்துவிட்டு, ஊரிலிருந்து சிவு-வைப் பார்க்க வந்திருந்த அப்பாவையும் பார்த்துவிட்டு வரலாம் என்று போயிருந்தேன். விஸிட்டர்ஸ் ஹாலில், சேரின் நுனியில் ஒரு அமைதியில்லாத்தனத்துடன் உட்கார்ந்திருந்தேன்.

மெஜஸ்டிக் முன்னால் இன்னொரு ரெஸ்டாரண்ட் பக்கத்திலிருந்த தியேட்டருக்கு அருகில் மறுபடியும் திரும்பினோம். தள்ளு வண்டிகளில் வாழைப்பழங்கள் விற்றுக்கொண்டிருந்தார்கள். பானி பூரி வண்டிகளும் ஒன்றிரண்டு இருந்தன. நேரே சென்று திரும்பினால், ஒரு சுற்று சுற்றி நாங்கள் தங்கியிருந்த விடுதிக்கு போய்விடலாம். “டீ சாப்பிடலாம் சிவு” என்றேன். முக்கிலிருந்த பெட்டிக்கடையில் டீ வாங்கிக்கொண்டு கடைக்கு அருகிலேயே நின்றுகொண்டோம். சிவு-திருமங்கலம் வீட்டிற்கு வந்திருந்தபோது, மதிய உணவு முடித்துவிட்டு வீட்டு படியில் உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தோம். ஒரு ஹேமா ஆனந்ததீர்த்தனின் சிறுகதையைப் பற்றி பேசிக்கொண்டிருந்தோம். நாங்கள் இப்படி பேசிக்கொண்டிருப்பதைக் கேட்ட பக்கத்து வீட்டுக்கார அம்மா, சிவு சென்ற மறுநாள், என் அம்மாவிடம் சொல்லியிருக்கிறார் “என்ன, இப்படி பேசிக்கிறாங்க” என்று. அம்மா சிரித்துக்கொண்டே “என்னடா பேசுனீங்க அப்படி?” என்று கேட்டார். “ஒண்ணுல்லம்மா, ஒரு கதையைப் பத்தி பேசிட்டிருந்தோம்” என்றேன். நினைவினால் புன்னகைத்துக்கொண்டேன்.

”அழகை கடவுள் ரேஞ்சுக்கு உயர்த்துறதுல என்ன தப்பு சிவு?. ஒண்ணுமே பண்ணமுடியுமாம திகைச்சு நிக்கும்போது, ஏதாவது ஒரு சரியான வழி கண்டுபிடிச்சு சேன்னலைஸ் பண்ணலேனா, அந்த உணர்வு, எனர்ஜி, தப்பான வழியில போயிடாதா?. அழகை தெய்வமாக்குறது ஒரு தப்பித்தல்னா, வேற என்ன வழியிருக்கு?. கல்யாணம் கூட ஒரு சமூக சேன்னலைசேஷன்தானே?” என்றேன்.

பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது மேனகா-வின் முகம்தான் மனதில் இருந்தது. அது சிவு-வுக்கும் தெரிந்திருந்தது. ”குறுந்தொகையில கபிலரோட ஒரு பாட்டு இருக்கு சிவு. நீ படிச்சிருக்கிறியா?. கபிலர் மலையப் பத்தி, காட்டைப் பத்தித்தான் நிறைய பாடியிருக்கார். சுனைப்பூ குற்று தைஇவனக்கிளி...ன்னு ஆரம்பிக்கும். சரியா வரிகள் ஞாபகமில்லை. ஆனா, அர்த்தம் ஞாபகமிருக்கு “வனத்தடாகத்தில் பூப்பறித்து மாலைகட்டி அணிந்து காட்டில் கிளியோட்டும் பெரிய கண் அழகி அறியமாட்டாள். தூங்கும் யானைபோல பெருமூச்சுவிட்டு என் மனம் அவள் நினைவைத் தொடர்வதை...”

நான் பெருமூச்சு விட்டேன்.

மேனகா...குறிஞ்சியின் யட்சி...சந்திரி...

#Top

Episode 8 | அன்பெனும் தவம்

”செய்க தவம்; செய்க தவம்; தவமாவது அன்பு செலுத்தல்” - பாலாவோட புக்ல படிச்சதுதான் இது. பாலாவை மட்டும் நான் படிக்கலைனா, என்னோட வாழ்க்கையே திசை மாறியிருக்கும்னுதான் நினைக்கிறேன்” - நான் கணேஷிடம் சொல்லிக்கொண்டிருந்தேன்.

இருவரும், மருதமலையின் கார் பார்க்கிங் பகுதியில் சமதளத்தின் கிழக்கு விளிம்பில் தடுப்புச் சுவரின் மேல் உட்கார்ந்திருந்தோம். மேற்கில் சூரியன் இறங்கிக்கொண்டிருந்தது. ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமையின் சுகமான மாலை. மதியம் விடுதி கேண்டீனில் நெய்ச்சோறும், தயிர்சாதமும், உருளைக்கிழங்கு சிப்ஸூடன் அளவுக்கு அதிகமாகவே சாப்பிட்டுவிட்டு, மேலே ஐஸ்கிரீமையும் உள்ளே தள்ளி, அப்படியே போய் அறையில் படுக்கையில் சாய்ந்து, பாலாவின் “பந்தயப் புறா”-வை இரண்டு பக்கம் படிப்பதற்குள் கண் சொருகியது. அடித்துப் போட்டாற்போல் மூன்று மணி நேரம் தூங்கிவிட்டு, எழுந்து முகம் கழுவி கிளம்பி மறுபடியும் கேண்டீனில் டீ சாப்பிட்டுவிட்டு, கணேஷூடன் மருதமலை வந்தேன். மனது தெளிவாக, புத்துணர்ச்சியுடன் இருந்தது. ஞாயிறு மதிய உணவின் பின்னான தூக்கம், எழுந்து முகம் கழுவி கிளம்பி சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு வெளியில் வந்துவிட்டால், கழுவிவிட்ட தரை போல் மனது குளிர்ச்சியாய் உற்சாகம் கொண்டுவிடுகிறது.

கோவிலிலும், சுற்றுப் பகுதிகளிலும் விளக்குகள் போட ஆரம்பித்தார்கள். நான் ஒருவாரத்திற்கு முன் அங்கிருந்த விஜயா பதிப்பகத்தின் சிறிய கடையில் வாங்கிப் போன பாலாவின் “இனிது இனிது காதல் இனிது” புத்தகத்தை கையில் எடுத்து வந்திருந்தேன். படிக்கிறேனோ இல்லையோ, எங்கு போனாலும் புத்தகத்தை எடுத்துப்போவது பழக்கமாயிருந்தது.

"சாரதி அண்ணா, பாலாவோட புக்ஸ் எல்லாத்தையும் மெலோடிராமா-ன்றார். படங்கள்-ல சிவாஜி ஓவர் ஆக்ட் பண்ற மாதிரி. சாரதி அண்ணாவோட போய் சந்திச்ச கோவை ஞாநி சாரும் “இந்த வயசுல பாலா புக்ஸ் எல்லாம் ஒரு மாதிரி போதை. அடிமையாக்கும். ஆனா பாலாவைத் தாண்டி படிக்கிறதுக்கு இன்னும் நிறைய எழுத்தாளர்கள் இருக்காங்க வெங்கடேஷ்” என்று சொன்னார்”

“இதுக்குதான் நான் பி.கே.பி, சுபா, ராஜேஷ்குமார் தாண்டி எதுவும் படிக்கிறதில்ல. பாலாகிட்ட என்னதான் இருக்கோ, இப்படி ஒட்டிட்டிருக்க?” கணேஷ் சிரித்துக்கொண்டே சொன்னான். நெற்றியில் விபூதி இட்டிருந்தான்.

“பாலா கிட்டயிருந்து நான் எல்லாத்தையுமே கத்துண்டேன் கணேஷ். பாலா-வை மட்டும் படிக்கலைனா, இந்த வயசுல எது எது பண்ணக் கூடாதோ எல்லாத்தையும் பண்ணிண்டிருந்திருப்பேன். காதலன் பட டிஸ்கஷனுக்காக அவர் அன்னபூர்ணாவுல தங்கியிருந்தபோது குருவோட போய் பார்த்தேன். நிரம்பித் தளும்பும் எனர்ஜியை, இதோ இதுதான் பாதை, இப்படிப்போனா சரியாயிருக்கும்னு காட்டிக்கொடுத்தவர். இந்த வயசுக்கே உண்டான எதிர்பால் ஈர்ப்பை, தப்பில்ல, ஆனா பொண்ணுங்க கிட்ட எப்படி நடந்துக்கணும்னு சொல்லித் தந்தவர். இயல்பிலேயே ஆண் ஆழ்மனசுக்குள் பதிந்துபோயிருக்கும், ஆணாதிக்க ம்னோபாவம் தலைதூக்கும்போதெல்லாம், நிதானிச்சு யோசிச்சு அமைதியாக்க வைச்சவர். “காதல்னா விட்டுக்கொடுக்குறது”-னு அவர்கிட்ட படிச்சப்ப கண்ல தண்ணி வந்தது. முதல் வருஷம், காலேஜூக்கு வந்த புதுசில, மேனகா-வைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் மனசு பரபரன்னு இருக்கும். இந்த் மூணு வருஷத்துல அந்த உணர்வு அப்படியேதான் இருக்கு. ஆனா அது இத்தனை கனிஞ்சிருக்குன்னா, அதுக்கு காரணம் பாலாவும், பாலா அறிமுகம் பண்ணி வச்ச தி.ஜா-வும். விஸ்வா-கூட சொன்னான் “பரவால்ல, முந்திக்கு இப்ப கொஞ்சம் அமைதியாயிட்ட. முன்னாடியெல்லாம் புலம்பிட்டேயிருப்ப...”-ன்னு. ஒரு தடவை செகண்ட் இயர்ல “மேனகா-கிட்ட சொல்லேண்டா...” என்றான் விஸ்வா. பாலாவைப் படித்துக்கொண்டிருந்ததனால்தான், அன்று உட்கார்ந்து யோசித்தேன். பாலா-வோட எழுத்துல எனக்குப் புடிச்ச விஷயமே, எந்தப் பிரச்சனைன்னாலும் உட்கார்ந்து இழை இழையாப் பிரிச்சி யோசிக்கறது. அன்னிக்கு நைட் உட்கார்ந்து யோசிக்கும்போதுதான் தெரிஞ்சது - மேனகா-வோட தெய்வீக அழகுக்கு முன்னாடி நான் ஒரு புல்லு-ன்னு. என்னோட உணர்வு காதலே இல்லன்னு புரிஞ்சது.

அந்த உணர்வுக்கு ஏன் பெயர் வைக்கணும்னு யோசிச்சேன். ஏன் நாம எல்லாத்தையும் சட்னு ஒரு எல்லைக்குள்ள கொண்டுவந்து, பேர் வச்சி குறுக்கிர்றோம்?. புத்தர் தம்ம பதத்துல, “ஆசை தோணுச்சுன்னா, அதை அடக்கவும் செய்யாம, அடையறதுக்கும் ஓடாம, அந்தரத்துலயே வச்சு பார்க்கணும்”-னு சொல்றார். மேனகா முகத்தைப் பார்க்கறப்ப, அவங்க மேனரிசங்களை கவனிக்கறப்ப...என் உள்ளுக்குள்ள பொங்குற ப்ளசர்நெஸ்ஸூம், ப்ளிஸ்ஃபுல்நெஸ்ஸூம்...நான் அனுபவிக்கிறேனே...இதுவே போதுமே...இது காதலாதான் இருக்கணுமா என்ன?...ஒரு தடவை கார்டன் முன்னால, சிவு-வை மீட் பண்ணி பேசிட்டிருந்தப்ப...மேனகா சைக்கிள்-ல கேட்லருந்து வெளியே வந்து ஹாஸ்டல் பக்கம் போயிட்டிருந்தாங்க. மேனகாவைப் பார்த்துட்டு, சிவு என்னோட முகத்தைப் பார்த்தாங்க...நான் கொஞ்ச நேரம் அமைதியாயிருந்துட்டு சொன்னேன் “எனக்கு அந்த முகத்தோட ஆசீர்வாதம் மட்டும் கிடைச்சிட்டுருந்தா அது போதும் சிவு...வேறெதுவும் வேண்டாம்”-னு.

ஒரு வீக் எண்ட், சனிக்கிழமை சாயங்காலம் கிளம்பி நானும், சுப்ரமண்யன் அண்ணாவும் திருவண்ணாமலைக்குப் போனோம். கோவிலுக்கு இல்ல; சுப்ரமண்யன் அண்ணாவுக்கு யோகிராம்சுரத்குமாரைப் பார்க்கணும். நானும் அவரைப் பார்த்ததில்லை. எனக்கும் பார்க்கணும்போல இருந்தது. லேட் நைட் அங்க போய் கோவிலுக்கு முன்னால ஒரு லாட்ஜ்ல ரூம் எடுத்து கொஞ்ச நேரம் தூங்கிட்டு, காலையில சீக்கிரம் எந்திரிச்சி கிளம்பினோம். ”முதல்ல யோகியப் பார்த்துட்டு அப்புறம் கோவிலுக்குப் போகலாம்”னார் மணி அண்ணா. யோகி கோவிலுக்கு வலதுபக்கத் தெருவில் ஒரு வீட்டிலிருந்தார். நாங்கள் போனபோது வீட்டுக்கு வெளியில் வரிசையில ஒரு ஆறுபேர் நின்னுட்டிருந்தாங்க. உள்ளருந்து பாட்டு சத்தம் கேட்டது. ஒவ்வொருத்தரா உள்ளபோயி யோகி-ட்ட ஆசீர்வாதம் வாங்கிட்டு வெளிய வந்தாங்க. எனக்கு முன்னாடி மணி அண்ணா நின்னுட்டிருந்தார். கேட் பக்கத்துல போயி, கேட்லருக்குற கம்பில கை வச்சு உள்ளே பார்த்ததும், மணி அண்ணா கண்லருந்து தண்ணி கொட்றது. கன்னத்துல வடிஞ்ச கண்ணீரத் துடைக்காம நின்னுட்டிருக்கார். நான் உள்ள போய் யோகி-ட்ட ஆசீர்வாதம் வாங்கிட்டு வெளியில வந்தேன். மணி அண்ணா உள்ளேயே ஓரமா உட்கார்ந்திருந்தார். மணி அண்ணா வருவதற்கு நேரமாகும் என்று நினைத்து நடந்து வந்து கோவிலுக்கு முன்னாலிருந்த மண்டபத்தில் உட்கார்ந்துகொண்டேன். மனசு மணி அண்ணாவோட அழுகையையே நினைச்சிட்டிருந்தது. ”இது என்ன? இந்த உணர்வெழுச்சி எந்த தளத்துல நடக்குது”-னு மனசு நெகிழ்ந்து நெகிழ்ந்து யோசிச்சிட்டிருந்தது. மண்டபத்துல சில பெரியவங்க படுத்துட்டிருந்தாங்க. கோவிலுக்கு முன்னாடி சிலர் துண்டு விரிச்சி உட்கார்ந்துருந்தாங்க. வெளில வர்றவங்க சிலர் காசு போட்டாங்க. எனக்கு உள்ள தோணுச்சு “அன்பு வேணுண்ணா, எனக்கு அன்பு பிச்சை போடுங்கண்ணு” கேட்கறதுல என்ன தப்புண்ணு. மணி அண்ணா இன்னும் வரல. எனக்கு என்னவோ மாதிரி இருந்தது. அங்கேயே உட்கார்ந்த இடத்துல கண்ணை மூடிக்கிட்டேன். மனசுக்குள்ள கைகூப்பிட்டு, தாத்தா, பாட்டி, அம்மா, தம்பிங்க எல்லார் முகத்தையும் கொண்டுவந்து அவங்களுக்காக வேண்டிக்கிட்டேன். மேனகா முகமும் வந்தது...

“சிரிச்ச முகத்தோட, மனசு பூரா சந்தோஷமா, இப்ப மாதிரி எப்பவுமே...நீ நல்லாருக்கணும் தாயி...” வேண்டிக்கொண்டு கண்திறந்தபோது கண்கள் ஈரமாகியிருந்தன.

#Top

Episode 9 | இளமை எனும் பூங்காற்று

”பாந்தம் (மெல்லிய “பா”), பாந்தம்னு ஒரு சொல் இருக்கில்லயா அப்பு (இங்கும் மெல்லிய “ப்”-தான்), நானும் நிறைய புக்-ல படிச்சிருக்கேன். அந்த சொல்லோட உண்மையான அர்த்தம், அவங்களை முதன்முதல்ல பார்த்தப்பதான் எனக்குப் புரிஞ்சது.”

பிபிஸி விடுதியின் படிகள் ஏறியதும், வலது புறம் திரும்பினால் முதலில் இருக்கும், என் அறைக்கு அருகில், சேர் போட்டு உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தபோது அப்புவிடம் மேனகாவைப் பற்றி சொல்லிக்கொண்டிருந்தேன். இந்த முறை விடுமுறை முடிந்து திருமங்கலத்திலிருந்து கோவை திரும்பியபோது, மூன்று நாட்கள் தங்கவைத்து கல்லூரியையும், கோவையையும் சுற்றிக்காட்ட அப்பாஸையும் கூட்டிவந்திருந்தேன். அப்புவிற்கு மேனகாவைத் தெரியாது. டேப்-ரிகார்டரில், அறைத் தோழன் கமலேஷ் கொடுத்து கேட்கச் சொல்லியிருந்த ஜேசுதாஸின் “வசந்தகீதங்கள்” பாடிக்கொண்டிருந்தது. வராண்டாக்களில் ட்யூப்லைட் வெளிச்சங்கள். இரண்டாம் மாடியிலிருக்கும், டிவி ரூமிலிருந்து, ராஜூவின் ரூம் வரை செல்லும் மெல்லிய கண்ணுக்குத் தெரியாத சிறிய கம்பி ஒன்று, பக்கத்துச் சுவற்றில் கைவைத்தபோது, விரல்களில் நெருடியது.

அப்பாஸ் என் பள்ளித் தோழன். திருமங்கலம் பி.கே.என் ஸ்கூலில் என்னுடன் ஒன்பதாம் வகுப்பிலிருந்து பனிரெண்டாம் வகுப்பு வரை படித்தவன். மிக நெருங்கிய நண்பன். ஆங்கிலப் படங்களை எனக்கு அறிமுகம் செய்துவைத்தவன்; ஜாக்கி ஜான், சில்வஸ்டர் ஸ்டாலன்...எல்லோரையும் தெரிந்துகொண்டது அவன் மூலம்தான். வீட்டிற்குத் தெரியாமல் முதன்முதலில் திருமங்கலம் மீனாட்சி தியேட்டரில் ஒரு ஆங்கில “ஏ” படம் பார்த்தது அவனோடுதான். அப்போது என் வீட்டில் டேப்-ரிகார்டர் இல்லை. விடுமுறை நாட்களில் பாட்டுகள் கேட்பதற்கும், ஒலிச்சித்திரங்கள் கேட்பதற்கும், படம் பார்ப்பதற்கும் பெரும்பாலும் அவன் வீட்டில்தான் கிடப்பேன். அப்பாஸின் வீட்டில் டிவியும், வி.ஸி.ஆர்-ம் இருந்தது. அப்பாஸின் வீட்டில் எல்லோருமே மிக அன்பு. அப்பாஸின் வாப்பா, திருமங்கலத்தில் கட்டிட காண்ட்ராக்டர். ”கலைமான் புகையிலை” ஏஜென்சியும் எடுத்திருந்தார். நானும், அப்பாஸும் ஒருசில ஞாயிறுகளில், புகையிலை லாரி லோடு வரும்போது, மார்க்கெட் உள்ளே கடைகளுக்கு புகையிலை பண்டில்களை சப்ளை செய்துவிட்டு கலெக்‌ஷனுக்காக செல்வோம். மாலைகளில், கட்டிட வேலைகள் முடித்துவரும், மேசன்கள், வேலையாட்களுக்கு சம்பளம் பிரித்துக் கொடுப்பதுமுண்டு.

அப்பாஸின் இரண்டு அக்காக்களும் திருமணமாகி திருமங்கலத்தில்தான் இருந்தார்கள். தினமும் அப்பாஸின் வீட்டிற்கு வந்துபோய்க்கொண்டுதான் இருப்பார்கள். அப்பாஸிற்கு பானு என்று ஒரு தங்கை இருந்தார். ஷேக் என்று ஒரு தம்பி. ஹூசேனா என்ற மிக மிக அழகான ஒரு பெண், வீட்டு வேலைகள் செய்வதற்காக அப்பாஸ் வீட்டில் தங்கியிருந்தார். ஹூசேனாவிற்கு, எனக்கு அப்பாஸை விட ஒரு வயதுதான் அதிகம். அப்பாஸிற்கு சொந்தம்தான் என்றாலும், அவர்கள் குடும்பம் கொஞ்சம் ஏழை என்பதால், படிப்பை பாதியில் நிறுத்திவிட்டு, இங்கு அப்பாஸ் வீட்டில், வீட்டு வேலைகள் செய்வதற்காக வந்து தங்கியிருந்தார். அப்பாஸின் அப்பா, ஹூசேனாவின் வீட்டிற்கு மாதாமாதம் பணம் அனுப்பிக்கொண்டிருந்தார். பானுவும், ஹூசேனாவும் எனக்கு மிக அணுக்கத் தோழிகள். விடுமுறை நாட்களில், காலையில் சாப்பிட்டுவிட்டு அப்பாஸ் வீட்டிற்குச் சென்றுவிட்டால், மதிய உணவு,இரவுணவு எல்லாம் எனக்கு அங்கேதான். வீடுதிரும்ப சில நாட்கள் பத்து மணி அல்லது பதினொன்றாகும். அம்மாவிடம் திட்டுகள் கிடைக்கும். அப்பாஸ் வீட்டில் சாப்பிடும் நேரம் என்பது ஒரு கொண்டாட்டமான நேரம். எல்லோரும் சுற்றி தரையில் உட்கார்ந்துகொள்ள ஹூசேனா பரிமாறுவார். அவ்வப்போது பரிமாறிவிட்டு எங்களுடன் சேர்ந்து சாப்பிடுவார். ஹூசேனா பக்கத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டால் மனம் சிறகடிக்கும். சில நாட்களில் அப்பாஸின் அம்மா, சாதத்தை குழம்பு ஊற்றி பிசைந்து உருண்டைகளாக்கி, எல்லோர் கைகளிலும் ஒன்றொன்றாகத் தருவார்கள். நான் அப்போது அசைவம் சாப்பிடுவதை நிறுத்தியிருந்தேன். எனக்கு மட்டும், உம்மா, ஹூசேனாவை சைவம் சமைக்கச் சொல்லியிருப்பார். ஹூசேனாவின் கைகள் மாயம் கொண்டவை. ஹூசேனாவின் கைகள் பட்ட சாப்பாடு எல்லாம் அமிர்தமாகியிருக்கும். எனக்கே எனக்கென்று, கெட்டிப் பருப்பும், சாம்பாரும், காயும், கீரும் ஹூசேனா சமைப்பதுண்டு. சாதம் போட்டு, குழம்பும் நெய்யும் ஊற்றி ஹூசேனா தட்டை என்னிடம் தருவார். சமயங்களில் ஹூசேனா கையாலேயே பிசைந்து வாங்கிக்கொள்வதுமுண்டு.

ப்ளஸ் டூ முடித்து, நான் தோட்டக்கலை பயில கோவை வந்துவிட்டேன். அப்பாஸ் மதுரைக் கல்லூரியில் சேர்ந்திருந்தான். இப்போதும் கல்லூரி விடுமுறையில் கோவையிலிருந்து திருமங்கலம் புதுநகர் வீட்டுக்குப் போகும்போதெல்லாம் அப்பாஸ் வீட்டிற்கு இரண்டு மூன்று நாட்களாவது போவேன். ஹூசேனாவின் கையால் சாப்பிடுவதற்காகவே. அப்பாஸின் வீட்டில் இருந்தால் எனக்கு அந்நியர் வீட்டில் இருப்பது போலவே இருக்காது. அவ்வீடு அன்பின் நிறைவில் தழும்பிக்கொண்டிருந்தது என்றுதான் நினைக்கிறேன். “எப்ப வந்த? லீவு எத்தனை நாளைக்கு?” முகம் முழுக்க சிரிப்புடன் ஹூசேனா கேட்கும்போதே விடுமுறை அர்த்தம் பெற்றுவிடும்.

அப்பாஸ் வீடிருக்கும் தெருக்கோடியில்தான் புதிதாக “பானு” தியேட்டர் கட்டி திறந்திருந்தார்கள். வீட்டில் போரடித்தால், நாங்கள் பானு தியேட்டரில் எந்த நேரமென்றாலும் நுழைந்து விடுவதுண்டு. தியேட்டரின் உள்ளே அப்பாஸின் நண்பனொருவன், கேண்டீன் காண்ட்ராக்ட் எடுத்திருந்தான்.

தியேட்டரில் “வெற்றி விழா” படம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. வாசலில் உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்த நானும், அப்பாஸூம் திடீரென்று கிளம்பி அம்மாவிடம், “அம்மா, நாங்க தியேட்டருக்குப் போறோம்” என்று சொல்லிவிட்டு கிளம்பினோம். “சாப்பிட்டுப் போங்கடா, வர்றதுக்கு லேட்டாயிடுமே?. மணி பத்தாச்சு. இப்ப எதுக்கு போறீங்க, இரண்டாம் ஆட்டமும் ஒன்பது மணிக்கு ஆரம்பிச்சுருப்பானே?” அம்மா சொல்லச் சொல்ல கேட்காமல் கிளம்பிச் சென்றோம். தியேட்டரில் இரண்டாமாட்டம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. கேட்டில் அப்பாஸின் நண்பன் பெயர் சொல்லி உள்ளே நுழைந்தோம். இரண்டாமாட்டம் என்பதால் கதவுகள் திறந்தேதான் இருந்தன. திரையில் “மாருகோ” பாட்டு ஓடிக்கொண்டிருந்தது. பாட்டில் சசிகலாவின் உடை பறந்தபோது விசில்கள் எழுந்தன.

படம் முடிந்து வீட்டிற்கு வரும்போது மணி நடு இரவு பனிரெண்டு. அப்பாஸின் வீட்டிற்கு முன்னாலிருக்கும் பெரிய காலியிடத்தில்தான் மணல், கற்கள், மரக் கட்டைகள் எல்லாம் போட்டுவைத்திருப்பார்கள். வெளிச்சத்தில் மணல்குவியல் மீது படுத்திருந்த இரண்டு நாய்கள் எங்களைப் பார்த்ததும் குலைத்தன. கதவு தட்டினோம். ஹூசேனா-தான் உள்விளக்கு போட்டு கதவு திறந்தார். அம்மா, வாப்பா, பானு, ஷேக் எல்லோரும் தூங்கியிருந்தார்கள். வீட்டுக்குள் போனதும் “சாப்புட்டு வீட்டுக்குப் போடா. இரு, கசகசன்னு இருக்கு, நான் போய் தலையில் தண்ணி ஊத்திட்டு வந்துர்றேன்” சொல்லிவிட்டு அப்பாஸ் போனான். ஹாலுக்கும் கிச்சனுக்கும் இடையில் திறந்த வெளியிருக்கும். அங்குதான் துணி துவைக்கும் கல்லும் பக்கத்தில் பாத்திரங்கள் கழுவுவதற்கான இடமும் இருக்கும். அங்கிருக்கும் விளக்கைப் போட்டு, முன் ஹால் விளக்கை அணைத்துவிட்டு, “வா” என்று கிச்சனுக்கு அழைத்துப்போனார் ஹூசேனா. கிச்சன் விளக்கைப் போட்டு, பாத்திர அலமாரியின் அருகில் மடக்கு சேரை விரித்துப்போட்டு ”உட்கார்ந்துக்கோ. தோசை சுடறேன். தக்காளி சட்னி இருக்கு” சொல்லிவிட்டு தோசைக்கல்லை அடுப்பில் வைத்தார். அப்பாஸ் வீட்டின் சமையலறை மிகச்சிறியது. ஒடுக்கமானது.

முதல் தோசையை தட்டில் வைத்து, தக்காளி சட்னியை ஊற்றி என்னிடம் தந்தார் ஹூசேனா. “சர்க்கரை வச்சுக்குறியா?” என்றார். நான் வேண்டாம் என்றேன். பிய்த்து, சாப்பிட ஆரம்பித்தேன். இரண்டாவது தோசையை கல்லில் ஊற்றிவிட்டு, “எப்ப கோயம்புத்தூர் திரும்பிப் போகணும்?” என்று கேட்டார். “நாளைக்கு சாயந்திரம்” என்றேன். ”மதுரை போயி போகணும் இல்ல? டிடிசி-யில புக் பண்ணிருக்கிறியா?” என்றார். “இல்ல. இங்கேயிருந்தே ஏறிக்கற மாதிரி, சிவகாசி-யிலருந்து வர்ற டிராவல்ஸ்-ல புக் பண்ணிருக்குது” என்றேன்.

அப்பாஸ் இன்னும் குளித்துவிட்டு வரவில்லை. நான் சமையலறை வாசலுக்கு நேரே உட்கார்ந்திருந்ததால், வெளியில், வானத்தில் நிலா தெரிந்தது. “உனக்கு ஒண்ணு தரணுன்னு நினைச்சேன்” என்று சொல்லியபடி, தோசையைத் திருப்பிப் போட்டுவிட்டு, பின்னால் திரும்பி மர அலமாரியின் டிராயரைத் திறந்து ஒரு செயினை எடுத்தார். “போன வாரம் நானும், பானுவும் கவர்ன்மெண்ட் கேர்ள்ஸ் ஸ்கூல்ல போட்டிருந்த பொருட்காட்சிக்கு போயிருந்தோமா... எங்களுக்கு வாங்கும்பொது உனக்கும் வாங்கணுன்னு தோணுச்சி. இந்தா” என்று கொடுத்தார். நான் இடதுகையில் இருந்த தட்டை அருகில் அப்பாஸிற்காக போட்டிருந்த சேரில் வைத்துவிட்டு, வலது கையால் இருவிரலில் வாங்கி இடதுகைக்கு மாற்றிக்கொண்டு பார்த்தேன். வளையம் வளையாமாய் நீண்ட, வெண்மையான செயினில் நடுவில் கூம்பு வடிவில் பச்சைக்கல் பதித்த டாலர். பச்சைக்கல்லினுள் அரபியில் ஏதோ எழுதியிருந்தது. ”என்ன எழுதியிருக்கு ஹூசேனா?” என்றேன். ஹூசேனாவிற்கு அரபி படிக்கத் தெரியும். தினமும் மாலையில் வீட்டில் துஆ படிப்பது ஹூசேனாதான். “குர்ஆன்-ல வர்ற ஒரு பிரார்த்தனை வாக்கியம்” என்று புன்னகையுடன் சொன்னார். “போட்டுக்கோ” என்றார். நான் இடதுகையால், தலையைச் சுற்றி போட முயன்றேன். தலைக்குள் போகவில்லை. “இரு. கொக்கியை கழட்டி மாட்டிக்கலாம்” என்று சொல்லிவிட்டு, தோசையை தட்டில் போட்டுவிட்டு, தோசைக்கரண்டியை மேடைமீது வைத்துவிட்டு, செயினை வாங்கி பின்னை கழட்டி, என் கழுத்தில் சுற்றி, பின்னால் கொக்கியை மறுபடி மாட்டி, கழன்று விடாமல் இருக்க விரலால் கொக்கியின் வளையத்தை அழுத்தினார். வளையம் அமுங்கவில்லை. “ஹார்டாயிருக்குது” என்று சொல்லிக்கொண்டே, தலைகுனிந்து பல்லால் கடித்து வளையத்தை இறுக்கினார். என் மனது இளகி இளகி கரைந்துகொண்டிருந்தது. குரானின் பச்சை டாலர், நான் ஏற்கனவே இரண்டு சுற்றாய் போட்டிருந்த இஸ்கானின் துளசி மாலைக்கருகில் என் கழுத்தில் தொங்கிக்கொண்டிருந்தது. கை நடுங்குவதை மறைக்க நான் தட்டை மறுபடி எடுத்து இரண்டு கைகளாலேயும் பிடித்துக்கொண்டேன்.

கரண்டியை கையில் எடுத்துக்கொண்டு “மறுபடி எப்ப வருவே?” என்றார். ”அடுத்து தீபாவளிக்குத்தான் லீவு இருக்கும்” என்றேன். ”இன்னும் மூணு மாசம் இருக்குல்ல?” என்று தோசையிலிருந்து பார்வையைத் திருப்பி என்னைப்பார்த்து புன்னகைத்தார். “ஒழுங்கா படிக்கிறியா?” என்று கேட்டுவிட்டு “நல்லா படிப்பா, அம்மா பாவம். எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு உன்னைப் படிக்க வைக்கிறாங்க” என்றார். எனக்கு தொண்டை அடைத்தது.

கைலியில் மாறிக்கொண்டு அப்பாஸ் வந்தான். “நல்லா சாப்பிட்டுட்டு போடா” என்று சொல்லிக்கொண்டே உட்கார்ந்தான். சாப்பிட்டு முடித்து சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு வீட்டிற்கு கிளம்பியபோது மணி ஒன்று. கையசைத்துவிட்டு கதவை மூடுமுன் “பார்த்துப் போ. இருட்டுல நாய்மேல சைக்கிளை ஏத்திராத...” சிரித்துக்கொண்டே சொன்னார் ஹூசேனா.

அப்பாஸிடம், அறைக்கு முன்னால், மேனகாவைப் பற்றி பேசிக்கொண்டிருக்கும்போது, கை நெஞ்சுக்கருகில் டாலரை மெல்லிதாய் ஸ்பரிசித்துக்கொண்டிருந்தது. “ஹூசேனாம்மா...நீ ஒரு தடவை மேனகாவைப் பார்க்கணும்” என்று மனது நினைத்துக்கொண்டது.

#Top

Episode 10 | விசும்பின் மலர்

பழைய விடுதியில், முன்னிரவில் கரண்ட் போனது. நான், படித்துக்கொண்டிருந்த பாலாவின் “மெர்க்குரிப் பூக்கள்”-ஐ டேபிளின் மேல் கவிழ்த்து வைத்துவிட்டு, என் அறை 112-ஐ விட்டு வெளியே வந்தேன். இருட்டு கவிழ்ந்திருந்தாலும், இன்னும் மூன்று நாட்களில் வரப்போகும் பௌர்ணமியின் முன்னறிவிப்பாக, நிலவின் மெல்லிய வெளிச்சம் இருந்தது. நண்பர்கள் அனைவரும் அறைகளை விட்டு வெளியில் வந்திருந்தனர். எதிர் பிளாக்கிலிருந்து “ஓடிப்போயிடலாமா?” என்ற குரல் கேட்டது. தியேட்டர்களில் அப்போதுதான் “இதயத்தை திருடாதே” வெளியாகியிருந்தது. விசில்கள் சத்தம் ”ஓடிப்போயிடலாமா?”-வைத் தொடர்ந்தது.

இடதுபக்க பிளாக்கில், வராண்டாவில் முன்னும் பின்னுமாய் நடந்துகொண்டிருப்பது சதாசிவமாகத்தான் இருக்கவேண்டும். அநேகமாய் சேண்டிங் செய்துகொண்டிருப்பான். எனக்கு, கல்லூரியின் முதல் வருடத்தில், சதாசிவம் அறிமுகமானபோது, நான் அடைந்த ஆச்சர்யம் நினைவுக்கு வந்தது. எத்தனை அமைதி...அந்த வயதுக்கேயுண்டான இளமையின் பரபரப்புகள் இல்லாத நிதானம்...மெதுவான நடை...ஒருமுறை சதாசிவம் அறைக்குப் போயிருந்தபோது, இன்னும் ஆச்சர்யம் அதிகமானது. முற்றிலும் வெண்மை...தூய்மை...சூட்கேஸின் மேல்கூட ஒரு வெண்துணியை போர்த்தியிருந்தான். டேபிளின் மேல் புத்தகங்கள் ஒழுங்காக அடுக்கப்பட்டிருந்தன. நான், புத்தகங்களும் துணிகளும் இறைந்துகிடக்கும் என் ரூமை நினைத்துக்கொண்டேன்.

ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை முன் மதியம், ஆர்.ஐ கட்டிடத்தின் பின்பகுதியில், கண்ணகுமாரின் “விவேகானந்தா ஸ்டடி சர்க்கிள்”-ன் வாராந்திரக் கூட்டத்தில்தான் சதாசிவத்துடன் முறையான அறிமுகம் உண்டானது. அக்கூட்டத்திற்கு மொத்தமே ஆறுபேர்தான் வந்திருந்தோம். குளிர்ந்த தரையில் வட்டமாக உட்கார்ந்திருந்தோம். கண்ணகுமார் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டு எல்லோரையும் அறிமுகப்படுத்திக்கொள்ளச் சொன்னார். எல்லோரும் பெயர், ஊர், பெற்றோர்கள் பற்றிய ஒரு சிறு அறிமுகம் செய்துகொண்டோம். விடுமுறை நாளின் இன்னும் ஆழமான அமைதியில் ஆர்.ஐ பில்டிங் இருந்தது. வெளியில் உச்சி வெயிலின் பிரகாசம். எங்கள் வகுப்பின் விஜியும் வந்திருந்தார், இன்னும் இரண்டு தோழிகளோடு. அந்த சூழ்நிலையினாலோ, அங்கு உண்டான பாஸிடிவ் எனர்ஜியினாலோ என்னவோ, “அப்பா இல்ல, என்னோட பதினோரு வயசுல இறந்துட்டார். அம்மா ஸ்கூல்ல வொர்க் பண்றாங்க” என்று அறிமுகப்படுத்திக்கொள்ளும்போதே என் குரல் உடைந்தது. நான் தலைகுனிந்து கொண்டேன். 45 நிமிடங்கள் கழித்து, கூட்டம் முடிந்ததும், என்னைக் கூட்டி வைத்து, ஆர்.ஐ பில்டிங்கின் ஒரு தூண் ஓரம் நின்று, கீதை, கர்மா, பக்தி...என்று அரைமணி நேரம் க்ளாஸ் எடுத்தான் சதாசிவம். இஸ்கானுடனான என் வாழ்நாள் தொடர்பு அன்றுதான் தொடங்கியது.

நானும், சாரங்கனும் பூசாரிபாளையம் டீக்கடையில் உட்கார்ந்து, மரவள்ளி சிப்ஸ் சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்தோம். லாலி ரோடிற்குத்தான் வழக்கமாய் போவதென்றாலும், ஒருசில நாட்கள் பின் மாலைகளில் பூசாரிபாளையம் வருவதுண்டு. எனக்கு காபியும், சாரங்கனுக்கு பாலில்லாத டீயும் சொல்லியிருந்தோம். சாரங்கன் எப்போதுமே பாலில்லாத டீதான் குடிப்பான். சாரங்கனின் ரசனைகள் வித்தியாசமானவை. டி.ராஜேந்தரின் பாட்டுக்கள் அவனுக்குப் பிடிக்கும். கூடவே கவுண்டமணியையும். பூசாரிபாளையம் டீக்கடை அண்ணாவிடம், கணக்கில் எழுதிக்கொள்ளச் சொல்லிவிட்டு, மாதக் கடைசியில் செட்டில் செய்துகொள்ளலாம். பூசாரிபாளையம் ரோடு, லாலி ரோடைப் போல் இரைச்சலில்லாதது. பஸ்களும் எப்போதாவதுதான் கடந்துபோகும். அவசரத்திற்கு டீ குடிப்பதற்கு பூசாரிபாளையம் வசதி. சென்ற வாரம், டிவி ரூமில் டெக்கில் பார்த்த பாக்யராஜின் “நேற்று இன்று நாளை” படத்தைப் பற்றி பேசிக்கொண்டிருந்தோம்.

“நேத்து ப்ராக்டிகல் எக்சாம் எப்படிடா எழுதுன?” என்று கேட்டான் சாரங்கன். நான் சிரித்துக்கொண்டே “அத ஏன் கேட்குற? ஐடெண்டிஃபிகேஷனுக்கு வச்சிருந்த பத்து ஸ்பெசிமன்-ல பாதி என்னன்னே தெரியல. அப்புறம் பக்கத்து வரிசைல உட்கார்ந்திருந்த ஜேம்ஸ் அண்ணாகிட்ட கிசுசிசுப்பாய் கேட்டேன். அவர்தான் கீழே கிடந்த காஞ்ச இலைல எழுதி தூக்கிப் போட்டார்” என்றேன். ஜேம்ஸ் அண்ணா எங்களுக்கு ஒருவருடம் சீனியர். ஆனால் ஒருசில கோர்ஸ்கள் எங்களுடன் இந்த வருடம்தான் படித்துக்கொண்டிருந்தார்.

நேற்று ஆர்ச்சேர்டு மரத்தடியில்தான் வரிசையாய் பிரிந்து உட்கார்ந்து எக்சாம் எழுதினோம். மரத்தடியில் சுற்றிக் கட்டியிருந்த கல்சுவரில் ஐடெண்டிஃபிகேஷன் செய்து அதைப்பற்றிய வளர்ப்புக் கட்டுரை எழுதுவதற்கான ஸ்பெசிமன்-கள் வைக்கப்பட்டிருந்தன. ஒவ்வொருவராய் எழுந்துசென்று பார்த்து குறித்துக்கொண்டு வரவேண்டும். எனக்கு பாதி தெரியவில்லை. நல்லவேளை, ஜேம்ஸ் அண்ணா உதவினார். எழுதி முடித்தபோது இன்னும் கால்மணி நேரம் பாக்கியிருந்தது. மேனகா எங்கு உட்கார்ந்திருக்கிறார் என்று முன்னும் பின்னும் திரும்பிப் பார்த்தேன். வலதுபுறம் இரண்டாவது வரிசையில் கடைசியில் உட்கார்ந்திருந்தார். கையில் ஸ்கேல் வைத்து, ஆன்ஸர் ஸீட்டில் கோடுபோட்டுக்கொண்டிருந்தார். மேனகாவிற்குத்தான் எந்த நிற உடையென்றாலும் எப்படிப் பொருந்திவிடுகிறது?. இந்த சாதாரண காகி யூனிஃபார்மிலும் எத்தனை அழகாயிருக்கிறார்?. மேனகாவை ஒவ்வொரு முறை பார்க்கும்போதும், ஐம்பெரும் இயற்கையின் ஏதோ ஒன்று மனித உடல்கொண்டு வந்ததுபோல் இருக்கும். பபாயா மரங்களுக்கிடையில் ப்ராக்டிகல் க்ளாஸில் பார்க்கும்போது, ப்ருத்விதான் இயற்கைப் பேரழகோடு கையில் குறிப்பு ஏடுடன் முன்னால் நிற்பதாகத் தோன்றும். ஒருசில நாட்கள் காலை ஏழேகால் மணிக்கு, கிழக்கில் ஏதேனும் ஃபீல்டில் நிற்கும்போது, மேலெழும் சூரியனுக்கு அடியில் சிவப்பு துப்பட்டாவுடன் மேனகா தீயின் தணலாய் தெரிவார். சைக்கிளில் செல்லும்போது பார்ப்பதற்கு காற்று தென்றலாய் வருடிச் செல்வது போலிருக்கும். ஒருசில நாட்கள் ப்ராக்டிகல் க்ளாஸ் முடிந்து அவசர அவசரமாய் விடுதிக்குச் சென்று, அரை மணி நேர இடைவெளியில் காக்காய் குளியலுக்காய் பாத்ரூமிற்குள் சென்று ஷவர் திருகி தண்ணீர் தலையில் இறங்கும்போது, மனதின் தண்மையில் அம்முகம் தெரியும்.

”தத்தம்” சார் வகுப்பு முடித்துவிட்டு கிளம்பிச் சென்றார். அடுத்த வகுப்பு ராமசாமி சார். இன்னும் அவர் வரவில்லை. நாங்கள், தோட்டக்கலை துறையின் விரிவுரை அறையில் உட்கார்ந்திருந்தோம். அஸ்வதி எழுந்து சென்று பசும் பலகையை டஸ்டரால் துடைத்துக்கொண்டிருந்தார். நான் மேனகாவை வலதுபுறம் லேசாகத் திரும்பிப்பார்த்தேன். நாலாவது வரிசையில் சுவர் ஓரமாக கலாவும், பக்கத்தில் மேனகாவும் உட்கார்ந்திருந்தனர். மேனகா, தத்தம் சார் பாடத்தின் குறிப்பு நோட்டை சேருக்கடியில் வைத்துவிட்டு வேறு நோட்டை எடுத்து மேலே வைத்துக்கொண்டார். கலாவிடம் ஏதோ கேட்டார். உதடுகள் அசைவது மட்டும்தான் தெரிந்தது. இதுவரையிலும், மேனகா சத்தமாகப் பேசியோ, வாய்விட்டு சத்தமாக சிரித்தோ நான் பார்த்ததில்லை. மென் ஆரஞ்சு நிறத்தில் புடவை கட்டியிருந்தார். கையிலிருந்த பேனாவின் பின் முனையை மூடிய உதடுகள்மேல் வைத்துக்கொண்டு நோட்டில் எதையோ பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.

அந்தி சாயும் நேரம் சூரியன் மறைந்தபின், வானத்தில் சிவப்பும், ஆரஞ்சுமாக ஒரு ஓவியம் தெரியுமே?; கடவுளின் ஒரு அற்புதமான ஓவியத்தைப் பார்ப்பது போலிருந்தது. ஆகாயம் எனும் விசும்பு; வானமில்லை. ஆகாயம். ஆகாயத்திற்கு விசும்பு என்ற சொல்தான் பொருத்தம். விசும்பு ஓர் பெண் வடிவம் கொண்டால்...”வானாகி, மண்ணாகி, வளியாகி, ஒளியாகி...” மனதுக்குள் எப்போதோ பல்ளியில் படித்த இறைவணக்கப் பாடல் வரிகள் ஓடியது. எனக்கு, இன்மையின் சுவையையும் உணர்த்திச் செல்லும் அருட்பெரும் ஜோதியே...விசும்பின் மலரே...உனக்கு நம்ஸ்காரம்...

#Top

Episode 11 | நீலக்கடலலையே...

கலை பேக்கரியில் வேறு யாருமில்லை. நான், குரு, மணி, பழனி, குமார் ஒரு டேபிளைச் சுற்றி உட்கார்ந்திருந்தோம். டேபிளின் மேல் ஏற்கனவே ஆர்டர் செய்து, கடைப் பையன் கொண்டுவந்து வைத்திருந்த வட்ட வடிவ பிங்க் நிற கேக் உட்கார்ந்திருந்தது. “பாரதியின் நினைவாக” என்று சொல்லிக்கொண்டே, குரு ஒரு சின்ன துண்டு வெட்டினான். எல்லோரும் கைதட்டினோம். மணி விசிலடித்தான். கல்லாவில் உட்கார்ந்திருந்த கடைக்காரர் திரும்பிப்பார்த்தார். “சாரிண்ணா. இன்னைக்கு பாரதியார் பிறந்தநாள். அதான் ஒரு சின்ன செலிப்ரேசன்” குமார், கைதூக்கி கடைக்காரரிடம் அனுமதி கேட்பதுபோல் சொன்னான். கடைக்காரர் சிரித்துக்கொண்டே தலையசைத்தார்.

“எல்லோரும் அவங்கவங்ளுக்குப் பிடிச்ச பாரதியார் பாட்ட படிச்சிட்டு கேக் கட் பண்ணிக்கலாம்” என்றான் குரு. நான் பாரதியின் கவிதைகள் முழுத் தொகுப்பு கையோடு எடுத்துப் போயிருந்தேன். பாலாவினால் பாரதி பித்து தலைக்கேறியிருந்தது. எல்லோரும் கேக் ஒரு விள்ளல் எடுத்து வாயில் இட்டுக்கொண்டோம். கடைக்கு வந்து ஹனி கேக் வாங்கிய இரண்டு குட்டிப் பெண்களுக்கு, கேக் இரண்டு பீஸ் எடுத்துச்சென்று கொடுத்துவிட்டு வந்தான் மணி. “சிவு இல்லாம செலிப்ரேஷன் களைகட்டாது” என்றான் பழனி. “ஆமா, பாலாவையும், சிவு-வையும் மட்டுமாவது வரச் சொல்லியிருக்கலாம்” என்றேன். குரு புத்தகத்தைப் பிரித்து ”பொழுது புலர்ந்தது யாம் செய்த தவத்தால்...” வாசித்தான். இது நான், ஒன்பதாம் வகுப்பு, பத்தாம் வகுப்பு, திருமங்கலம் பி.கே.என் ஸ்கூல் விடுதியில் தங்கிப் படித்தபோது அங்கு விடிகாலையில் ப்ரார்த்தனையில் பாடும் பாடல். தினமும் விடிகாலையில் கத்தி கோரஸாக பாடியதால் வரிகள் அனைத்தும் துல்லியமாக மனப்பாடம் ஆகியிருந்தன. பாலா ஒரு நாவலில் இப்பாடலை பிரித்து, வார்த்தை வார்த்தையாய் அலசியிருப்பார்.

மனம் சட்டென்று மேனகாவின் நினைவுகளுக்குச் சென்றது. ஆம், இப்போதெல்லாம் எங்கு சென்றாலும், எங்கு இருந்தாலும், புத்தகம் படித்தாலும், கோவிலுக்குச் சென்றாலும், அந்த சூழ்நிலையின் ஏதோ ஒன்று மேனகாவின் நினைவினைத் தொட்டெடுத்து விடுகிறது. அல்லது மேனகாவின் முகம் உள்ளுக்குள் மறைவதேயில்லையோ என்ற ஐயம் வந்தது. சாய்பாபா காலனி போகும் வழியில், தடாகம் ரோட்டிலிருந்த காமாட்சி அம்மன் கோவிலில் போன வாரம் காயத்ரியின் கச்சேரி கேட்கப் போயிருந்தபோது, காயத்ரி சுருதி சேர்ந்தபின், “ஹிமகிரி தனயே ஹேமலதே...” என்று ஆரம்பித்ததுமே மேனகாவின் வட்டவடிவமான முகமும், கண்களும்தான் ஞாபகம் வந்தது. குரு மேலும் படித்துக்கொண்டிருந்தான். “எழுபசும் பொற்சுடர் எங்கணும் பரவி...’ ஆம், அம்முகம் பொற்சுடர்தான். நேற்று, எக்ஸ்டென்ஷன் செமினார் ஹாலில், மேனகா வகுப்பிற்குள் நுழைவதற்காக, கண்களை வாசலிலேயே வைத்திருந்தேன். அச்சுடர் வகுப்பிற்குள் நுழைந்தபோது, உண்மையிலேயே மனசுக்குள் வெளிச்சம் பரவியது போல்தான் இருந்தது. ஒவ்வொரு முறையும், மேனகா வகுப்பிற்குள் நுழைவதற்காக காத்திருப்பதும், உள்ளே வந்ததும் அந்த முகத்தைப் பார்த்தவுடன் மனதுள் படரும் ஒரு ஆனந்த நிம்மதியையும் வார்தைகளால் விவரித்துவிட முடியுமா, என்ன?. “தொழுதுனை வாழ்த்தி வணங்குதற்கிங்குன்...” குரு படிக்குமுன்பே அடுத்த வரி மனதுக்குள் வந்தது. அந்த சௌந்தர்யத்துக்கு முன்னால நான் ஒரு தூசு-ன்னு நினைப்பு வரும்போது தொழாம என்ன பண்ண முடியும்?. “விழிதுயில்கின்றனை இன்னும் எம் தாயே, வியப்பிது காண் பள்ளியெழுந்தருளாயே” குரு பாடலை முடித்தான். எனக்கு ஏனோ அது “அறிதுயில்” என்றே மனதில் பதிந்திருந்தது. ஆம், அம்முகம் கண்ணில் தெரிவது எழுந்தருளல்தான்.

மணி பேக்கரிக்கு வந்த இன்னும் சிலருக்கு கேக் கொடுத்தான். பழனி, புத்தகத்தின் இன்னொரு பக்கம் திருப்பி இன்னொரு பாடலை படித்தான். “கண்டதொரு காட்சி கனவு நனவென்றறியேன்...” என்று அவன் ஆரம்பித்தபோது ‘அடப்பாவி, இந்தப் பாட்டுதான் உனக்குக் கிடைச்சதா?’ என்று மனதுக்குள் நினைத்தேன். அது குயில் பாட்டில் வருவது. “எண்ணுதலுஞ் செய்யேன், இருபது பேய்கொண்டவன்போல் கண்ணும் முகமும் களியேறி...”. மனது “அப்பா, என்ன மனிதர் இவர்...” என்று அரற்றியது. விவரிக்க முடியாததை, விவரிக்கும் சக்திதான் கவிஞர்களுக்கு எப்படி கிடைக்கிறது? எத்தனை வருடங்களுக்கு முன்னால் இதை எழுதியிருப்பார்?. மேனகாவைப் பார்க்கும் கணம், மனம் களியின் உச்சம் கொண்டுதான், அந்த நிலையில் தொடரமுடியாமல், செய்வதறியாமல் திகைத்து அழ ஆரம்பித்துவிடுகிறது என்று நினைக்கிறேன். ”புத்திமனம் சித்தமொன்றறியாமல்...” குமார், அதே பக்கத்தில் இன்னொரு பாடலைப் படித்தான். மேனகாவைப் பார்க்கும்போது புத்தி, மனம், சித்தம் எல்லாம் ஒருகணம் அழிந்துதான் போகிறது. நான் மனதிற்குள் மேனகாவிடம் கேட்டேன் “மேனகாம்மா, குயில் பாட்டு படிச்சிருக்கீங்களா நீங்க?”.

அடுத்த பாடலை, தோத்திரப் பாடல்களிருந்து குரு படித்தான். “சந்திரனொளியில் அவளைக் கண்டேன், சரணமென்று புகுந்துகொண்டேன்...”. ஆம், அவ்வழகின் முன் நெடுஞ்சாண்கிடையாய் நமஸ்கரித்து விழுந்து சரணடைவதைத் தவிர வேறேனும் வழி உண்டா?. “குரு, உன்னோட மிருதங்கத்த எடுத்து வந்திருக்கலாம்” என்று குமார் சிரித்துக்கொண்டே சொன்னான். குரு, வடவள்ளியில் ஒரு இசைப்பள்ளியில் வார இறுதி விடுமுறை நாட்களில் மிருதங்கம் கற்றுக்கொள்கிறான். விடுதி அறையில், மிருதங்கம் வைத்து மாலை வேளைகளில் பயிற்சி செய்வதுண்டு.

படிப்பதற்கு என்முறை வந்தது. எனக்குப் பிடித்தமான கண்ணம்மா பக்கங்களுக்குள் சென்றேன்.

“நெரித்த திரைக்கடலில் நின்முகங்கண்டேன்; நீல விசும்பினிடை நின்முகங்கண்டேன்; திரித்த நுரையினிடை நின்முகங்கண்டேன்; சின்னக் குமிழிகளில் நின்முகங்கண்டேன்; பிரித்துப் பிரித்துநிதம் மேகம் அளந்தே, பெற்றதுன் முகமன்றிப் பிறிதொன்றில்லை;”

ஏனோ அழுதுவிடுவேனோ என்று பயமாக இருந்தது. பாதியிலேயே நிறுத்திக்கொண்டேன். மறுபடியும், மறுபடியும் சுற்றிச் சுற்றி பாடல்கள் வாசித்துக்கொண்டிருந்தோம். வியப்பதும், உணர்ச்சிவசப்படுவதுமாய்...நேரம் போனதே தெரியவில்லை. நாலைந்து டீ குடித்திருப்போம் என்று நினைக்கிறேன். எட்டரை மணிக்கு, கடைக்காரருக்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு கிளம்பினோம். பஞ்சமுக ஆஞ்சநேயரை தூரத்திலிருந்தே கும்பிட்டுவிட்டு, சைக்கிள்களில் ஏறி விடுதி வந்து பேசிக்கொண்டே இரவுணவு முடித்துவிட்டு, அவரவர் அறைகளுக்குப் போனோம்.

அன்றிரவு, ஒரு மணி வரைக்கும் தூக்கம் வராமல் புரண்டுகொண்டே இருந்தேன். மனது முழுதும் மேனகா எனும் கண்ணம்மாவே நிறைந்திருந்தார். ஒரு கட்டத்தில் மூச்சு முட்டுவது போல் இருந்தது. எழுந்து கதவைத் திறந்து வெளியில் வந்தேன். பின்னிரவின் நிசப்தம். விடுதியின் முன்னிருந்த மரங்கள் அசைவில்லாமல் நின்றிருந்தன. வானத்தில் மேகங்களின் பின்னால் நிலா பாதி மறைந்திருந்தது. ஏனோ மேனகாவை அப்போதே, அந்தக் கணமே பார்க்கவேண்டும் போலிருந்தது. என்ன நினைத்தேனோ, சைக்கிளை எடுத்து ஓட்டிக்கொண்டு ஆர்ச்சேர்ட் கேட் தாண்டி, வெட்னரி மாட்டுப்பண்ணையையும் தாண்டி இரண்டாம் கேட்டில் வெளியில் வந்து இடதுபுறம் திரும்பி கொஞ்சதூரம் சென்று சட்டென்று நின்றேன். சைக்கிளிலேயே உட்கார்ந்துகொண்டு, இடதுகாலை தரையில் ஊன்றி தலைகுனிந்து மௌனமாக பத்துநிமிடம் நின்றுகொண்டிருந்தேன். ”என்னாச்சு எனக்கு? என்ன செய்துகொண்டிருக்கிறேன்?” பெருமூச்சுடன் நிமிர்ந்து பார்த்தபோது மகளிர் விடுதியினுள் இருந்த விநாயகர் கோவிலில் விளக்கு எரிந்துகொண்டிருந்தது. கைகூப்பிவிட்டு, சைக்கிளைத் திருப்பிக்கொண்டு மறுபடி கேட்டில் நுழைந்து, மெதுவாக மிதித்துக்கொண்டு வந்தேன். மனதில் கண்ணம்மாவின் வரிகள் மறுபடியும்...

ஞானவொளி வீசுதடி, நங்கைநின்றன் சோதிமுகம்; ஊனமறு நல்லழகே! ஊறுசுவையே! கண்ணம்மா!

அந்த கடைசி வார்த்தை, கண்ணம்மா மனதில் ஓடியபோது, ”மா” என்று முடியுமிடத்தில் தானாகவே நீண்ட “ஆ”காரம்...சட்டென்று கண்களில் நீர் துளிர்க்க வைத்தது. விடுதி வந்து அறைக்கு முன்னால் வராண்டா விளிம்பில் கால்களை தொங்கவிட்டு இருட்டில் உட்கார்ந்து கொண்டேன். காலையில் ஏழு மணிக்குத்தான் ஆர்ச்சேர்டில் ப்ராக்டிகல் கிளாஸ். மணி இரண்டுதான் இருக்குமென்று நினைக்கிறேன். மேனகாவைப் பார்ப்பதற்கு இன்னும் ஐந்துமணி நேரம் காத்திருக்கவேண்டும். அந்த ஐந்துமணி நேரக் காத்திருப்பு தாங்கமுடியாததாய் இருந்தது...

#Top

Episode 12 | கோடைகாலக் காற்றே...

”ஏன் மறுபடியும் சப்பாத்திக்கு தேய்க்கிற மாதிரி சன்னமா, அகலமா தேய்க்கிற?. பூரிக்குதானே தேய்க்கணும். இத வச்சு தலையில ஒண்ணு போடவா?” என்று கேட்டுக்கொண்டே சிவு கையில் வைத்திருந்த தேய்க்கும் கட்டையை ஓங்கினார். ஒண்ணேகால் அடி அகலத்தில் இருந்த சிறிய நீளமான டேபிளின் ஒரு முனையில் நானும், மறுபுறம் சிவு-வும் உட்கார்ந்திருந்தோம்.

நான் சிரித்துக்கொண்டே “சரி, சரி. அடுத்த டைம் கரெக்டா தேய்க்கிறேன்” என்று சொல்லிவிட்டு பாத்திரத்தில் மிகப்பெரிய உருண்டையாக பிசைந்து வைத்திருந்த மாவிலிருந்து, கொஞ்சம் பிய்த்து உருண்டை திரட்டினேன். “உருண்டை இவ்வளவு பெரிசா பண்ணா, எப்படி சின்னதா தேய்ப்ப?. உன்னையெல்லாம்...” பாத்திரத்தை இழுத்து, மாவை எடுத்து “உருண்டை கையிலெல்லாம் பிடிக்கவேண்டாம். கையில பிடிச்சு இத்தனை மாவு எப்ப முடிப்ப? நாளைக்கு காலைல பிரேக்ஃபாஸ்ட்டுக்கா? இப்படி எடுத்து, நீளமா உருட்டிட்டு, கத்திய வச்சு சின்னச் சின்னதா கட் பண்ணிக்கணும். கையில வச்சு என்ன குலோப்ஜாமூனுக்கா உருண்டை பிடிக்கற?” என்றார் சிவு.

சுவரருகில் அடுப்பில் பெரிய பாத்திரத்தில் கொதித்துக்கொண்டிருந்த உருளைக்கிழங்கு குருமாவை கிண்டிக்கொண்டிருந்த சமையல்கார அண்ணா சிரித்தார். பக்கத்து அடுப்பில் பெரிய வாணலியில் எண்ணெய் ஊற்றினார். “சின்னச் சின்ன உருண்டையா புடிச்சி, சின்னச் சின்ன வட்டமா தேய்ச்சாப் போதும். பூரிதானே?” சொல்லிக்கொண்டே சமையல்கார அண்ணாவும் எங்கள் பக்கத்தில் இருந்த இன்னொரு நீள டேபிளில் உட்கார்ந்து, மாவை உருண்டைகளாக்கி இன்னொரு பாத்திரத்தில் போட ஆரம்பித்தார்.

தென்னமநல்லூருக்கு, என்.எஸ்.எஸ் கேம்ப் வந்து நாலைந்து நாட்களாகிறது. வந்த முதல்நாளே எனக்கு ஊரைப் பிடித்துவிட்டது. மிகவும் பசுமையான ஊர் என்று சொல்லிவிட முடியாது. கருவேலஞ் செடிகளும், வேப்ப மரங்களும், புளிய மரங்களும் கொண்ட ஒரு சிறிய கிராமம். எங்கள் வகுப்பில் எல்லோரும் வந்திருந்தோம். எங்களுக்கு சமைப்பதற்காக, விடுதி கேண்டீனிலிருந்து சமையல் செய்யும் ஒரு அண்ணா கூட வந்திருந்தார். ஊருக்குப் பொதுவான, கோவிலைச் சேர்ந்த ஒரு மடம் மாதிரியான இடத்தில்தான் எல்லோரும் வரிசையாக உட்கார்ந்து சாப்பிடுவோம். மடத்திற்கு முன்னால் இருக்கும் அறையில்தான் சமையல்.

பகலில் ஊர்ப் பொதுப் பணிகளில் உதவி. மாலை வேளைகளில், ஊருக்குள் குழு குழுவாய் பிரிந்துசென்று, எழுதப் படிக்கத் தெரியாத முதியவர்களுக்குப் பாடம் எடுப்பது. ஸ்கூல் செல்ல ஆரம்பித்திருக்கும் குழந்தைகளும் இணைந்துகொள்வார்கள். கிராமத்தின் மாலைப் பொழுதுகள் மிக ரம்யமானவ. சூரியன் இறங்கும் அந்தியில், அந்தத் தெருக்களில், மிதமாய் வீசும் காற்றில், வெள்ளந்தியான மனிதர்களோடு, அவர்கள் அன்பாய் கொடுக்கும் டீயுடன் அவர்களோடு உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டிருப்பது...வாழ்வின் மிக அற்புதமான தருணங்களாகத் தோன்றும். எனக்கு தாத்தாவின் களரிக்குடி கிராமம் ஞாபகத்தில் வந்துகொண்டேயிருக்கும். கிராமத்து குழந்தைகள், பெரியவர்கள் முகங்கள்தான் எத்தனை அழகு. என்.எஸ்.எஸ் கேம்ப்பிற்கு போகிறோம் என்றதுமே, பூமணியின் சிறுகதைத் தொகுப்பையும், பாலாவின் சில புத்தகங்களையும் எடுத்து முதலில் பைக்குள் வைத்திருந்தேன். இரவுணவு முடித்துவிட்டு, தூக்கம் வரும்வரை படிப்பதற்கு.

சமையல் அண்ணா, குருமாவை கீழிறக்கி, பரிமாறும் பாத்திரத்தில் ஊற்றினார்.

”பாலாவோட ’தலையணைப் பூக்கள்’-ல கடைசி அத்தியாயம் அட்டகாசம், இல்ல சிவு?” என்று கேட்டேன். ‘ஆமா, எனக்கு ரொம்ப புடிச்சிருந்தது. பாலாவால மட்டும்தான் அப்படி எழுதமுடியும்” என்றார் சிவு. “அப்புறம், ‘முன்கதைச் சுருக்கம்”-ம் எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சிருந்தது” என்றார். “நான் பாலாவ அன்னபூர்ணா ஹோட்டல்ல பார்த்தப்ப “தாயுமானவன்” புக்லதான் ஆட்டோகிராஃப் வாங்கினேன். அதுலதான் வாங்கணும்னு தோணுச்சு. ‘அன்புள்ள வெங்கடேஷூக்கு’-ன்னு எழுதி ’என்றென்றும் அன்புடன் பாலா’-ன்னு கையெழுத்து போட்டு தந்தார். அவர நேர்ல பார்த்தது இன்னும் நம்ப முடியாமதான் இருக்கு. ‘அம்மா என்ன பண்ராங்கன்னு’-ன்னு கேட்டுட்டு, அம்மாவ பார்த்துக்கங்கன்னு சொல்லி சட்டைப் பையிலருந்து யோகிராம்சுரத்குமார் போட்டோ எடுத்து கொடுத்தார்” என்றேன்.

“நாவல் டைம்ல போனமாசம் வந்த ”அப்பா”-வும் நல்லாருந்தது” என்றேன். “பூமணி சிறுகதைகள்-ல வர்ற பள்ளிக்கூடமும், வாத்தியார்களும் எங்க வில்லேஜ் ஸ்கூலை அப்படியே காட்டுற மாதிரி இருக்கு சிவு” என்று சொல்லிக்கொண்டே தேய்த்த பூரிமாவின் வடிவத்தை பார்த்தேன். வடிவமில்லாமல் அங்குமிங்கும் நீட்டிக்கொண்டு, கார்ட்டூன் கேரக்டர் போலிருந்தது. சமையல் அண்ணா பெரிய அண்டாவின் மூடியை பக்கத்தில் வைத்திருந்தார். அதில்தான் தேய்த்து தேய்த்து போட்டுக்கொண்டிருந்தோம்.

பூரி இரவுணவிற்கு. அன்று மதிய உணவிற்கு முன்னால், ஃபீல்டில் வேலை செய்துகொண்டிருந்தபோது வெயில் பட்டையை கிளப்பிக்கொண்டிருந்தது. நாங்கள் வரிசையாக நின்று, மண் ரோட்டின் ஓரத்தில் குவிக்கப்பட்டிருந்த மணலை, சட்டிகளில் அள்ளி, வரிசையாக நின்று கைமாற்றி, ரோட்டின் குழிகளில் கொட்டிக்கொண்டிருந்தோம். வழக்கம்போல் கண்கள் வரிசையில் மேனகாவைத்தான் தேடியது. மேனகா... செல்வி, ஈஸ்வரி, சாரதா, கலாவிற்கு அடுத்து நின்றுகொண்டிருந்தார். முகத்தில் வியர்வைத் துளிகள். ”வைகறைப் பூவில் பனித்துளிகள்” அடிக்கும் வெயிலுக்கு சம்பந்தமில்லாமல் வரி மனதில் ஓடியது. உடனேயே “ஞாயிறு காயும் வெவ்வறை மருங்கில்...” குறுந்தொகையின் வரியும், தொடர்ந்து “பூவிடைப்படினும் யாண்டு கழிந்தன்ன...” வரியும் மின்னி மறைந்தன. ஒவ்வொரு முறையும் விடுமுறை முடிந்து கல்லூரிக்கு வர, மதுரை பெரியார் பஸ் ஸ்டாண்டில் பஸ் ஏறி, பஸ் கிளம்பி பெரியார் பாலத்தில் மேலேறும்போது, வீடு பிரிந்த சோகத்தில் மனம் கனக்கும். அப்போதெல்லாம் இந்த முகம்தானே மருந்தாய் வந்து மனதில் நிற்கும்.

நேற்று சிவன் கோவிலுக்குப் போயிருந்தேன். தென்னமநல்லூரில் ஊரின் எல்லையில் ஒரு அழகான சிவன் கோவில் உண்டு. இருபுறமும் கருவேலஞ்செடிகள் கொண்ட மண்ரோட்டில், சிறிதுதூரம் நடந்து, இடதுபக்கம் திரும்பினால் கோவில். காற்றோட்டமான விசாலமான கோவில். உள்ளுக்குள்ளே சின்னச் சின்ன சன்னதிகள். உட்கார்வதற்கு சுவரையொட்டி நான்கு புறமும் சிமெண்ட் பலகைகள். எனக்கு மிகவும் பிடித்துப்போனது சுவரில் எல்லாப் பக்கமும் எழுதியிருந்த திருவாசகப் பாடல்களும், திருமந்திரப் பாடல்களும். எனக்கு இப்போதெல்லாம் வாழ்த்துப் பாடல்களை விட, ஒரு எளிய மனது இறைவனை நோக்கி “நான் இந்த நிலையில் இருக்கிறேன், என்னை ஏதேனும் செய்யக்கூடாதா?, எனக்கு அருள்புரியக் கூடாதா?” என்று இறைஞ்சும் பாடல்களைக் கேட்டாலோ, படித்தாலோ மனம் சட்டென்று பொங்கிவிடுகிறது. களரிக்குடி பெருமாள் கோவிலில் ஒருமுறை சுவரில் எழுதியிருந்த பாட்டைப் படித்துவிட்டு, மனம் கரைந்து அழுதபோது, மாமா “என்னாச்சு, என்னாச்சு” என்று பதறிப்போனார்.

சிவன் கோவிலின் எல்லா சந்நிதியிலும் அகல் விளக்கு எரிந்துகொண்டிருந்தது. ஒன்றிரண்டு பேர் அமைதியாய் நவக்ரக சந்நிதியை சுற்றிக்கொண்டிருந்தார்கள். வெளியில் மெல்ல இருட்டு கவிழ்ந்துகொண்டிருந்தது. நான் சுவரில் எழுதியிருந்த பாடல்களை ஒவ்வொன்றாய் படித்துக்கொண்டிருந்தேன். திருவாசகத்தின் ஒவ்வொரு பாடலும் மனதை மேலும் மேலும் நெகிழ்த்திக்கொண்டிருந்தது. மனம் நெகிழும்போதெல்லாம் மேனகாவைத்தான் நினைத்துக்கொள்கிறது. ஏனோ, ஆன்மீக உணர்வும், மேனகாவும் ஒன்றுதான் என்று உள்மனம் நினைக்கிறது.

”புல்லாகிப் பூடாய்ப் புழுவாய் மரமாகிப் பல்விருக மாகிப் பறவையாய்ப் பாம்பாகிக் கல்லாய் மனிதராய்ப் பேயாய்க் கணங்களாய் வல்லசுர ராகி முனிவராய்த் தேவராய்ச் செல்லாஅ நின்றஇத் தாவர சங்கமத்துள்

எல்லாப் பிறப்பும் பிறந்திளைத்தேன் எம்பெருமான் மெய்யேஉன் பொன்னடிகள் கண்டின்று வீடுற்றேன்...”

மனம் சுருண்டு சுருண்டு அரற்றியது. நிற்கமுடியாது போல் தோன்றியது. பக்கத்து சுவர்ப்பலகையில் உட்கார்ந்துகொண்டேன். ”பொன்னடிகள்...பொன்னடிகள்” என்று மனம் மறுபடி மறுபடி முணுமுணுத்தது. ஐந்து நிமிடங்கள் கழித்து மனம் நிதானித்தவுடன், இந்த நேரம், இந்த க்ஷணம், மேனகா பக்கத்திலிருந்தால் இந்தக்கோவில் சொர்க்காமாகி விடாதா என்று நினைத்தேன்.

#Top

Episode 13 | ஸகருணாம் பவாநி த்வம்...

ஓசூர் நகரம் கீழே வெளிச்சப்புள்ளிகளால் நிறைந்திருந்தது. நானும், குணசேகரனும், மலைமேலிருக்கும் சந்திர சூடேஷ்வரர் கோவிலின் மேற்குப்புறம், வெளிச்சம் அதிகம் விழாத பாறை ஒன்றில், கீழே ஓசூரைப் பார்த்தவாறு உட்கார்ந்திருந்தோம். சாமி கும்பிட்டுவிட்டு வெளியில் வரும்போது குணா இரண்டு பொட்டலங்கள் மசாலா பொரி வாங்கி வந்திருந்தான். பிரித்து, கொஞ்சமாய் எடுத்து வாயில் போட்டுக்கொண்டேன். காரம் தலைக்கேறியது. “மிளகாப் பொடி ஜாஸ்தியாயிருச்சு போல” என்றேன் குணாவிடம்.

குணா என்னுடன் மஞ்சுஸ்ரீ நிறுவனத்தில் வேலை செய்பவன். நான் மலர்ப் பிரிவில் இருந்தேன். குணா டிஸ்யு கல்சர் பிரிவில், லேபில் வேலை செய்தான். சொந்த ஊர் தருமபுரி அருகில் ஜருகு. சென்ற வருடம் 95-ல், மே மாதம், மஞ்சுஸ்ரீ-யில் வேலைக்குச் சேரும்போது, அனந்தராமன் அண்ணா, குணா, செல்வா, சங்கர் எல்லோரும் செந்தில் நகரில் ஒரு வீடை வாடகைக்கு எடுத்து தங்கியிருந்தார்கள். எல்லோருமே பேச்சிலர்ஸ். அனந்து அண்ணா, “நீயும் எங்ககூடயே தங்கிக்கலாம்” என்று சொல்லிவிட்டார். வீடு இரண்டு பெரிய பெட்ரூம்கள், விசாலமான ஹாலுடன் பெரிய வீடு. நாங்களேதான் சமைத்துக்கொண்டோம். பண்ணை, அங்கிருந்து ஆறு கிலோமீட்டரில் தொரப்பள்ளியிலிருந்தது. தினமும் இருசக்கர வாகனத்தில் பண்ணைக்கு போய்வந்தோம். செந்தில் நகர் ஓசூரிலிருந்து, ராயக்கோட்டா ரோட்டில் ஐந்து கிமீ.

குணா என்னைவிட இரண்டு வயது சிறியவன். பேச்சில் அபாரத் திறமை. நன்றாக மிமிக்ரி செய்வான். மாலையிலோ, இரவுணவு முடித்தபின்போ, குணாவின் மிமிக்ரி கச்சேரி களைகட்டும். ”இவ்வளவு உயரத்திலிருந்து, இத்தனை வெளிச்சப் புள்ளிகளோட டவுனைப் பார்க்கறது அலுக்கறதேயில்லை, இல்லண்ணா?” என்றான் குணா. வலதுபுறம், கீழே கிருஷ்ணகிரி ரோட்டில் வாகனங்கள் வெளிச்சப் புள்ளிகளோடு நகர்ந்துகொண்டிருந்தன. பின்னால் டூவீலர்கள் நிறுத்துமிடத்திலிருந்து, கோவில் முகப்பு வரையில் பாதையின் இருபக்கமும் வரிசையாயிருந்த சின்னச் சின்ன கடைகளில் கொஞ்சமாய் கூட்டமிருந்தது.

“நீங்க யு.ஜி முடிக்கிற வரைக்கும் அவங்ககிட்ட சொல்லவேயில்லையா?” என்று குணா கேட்டான். அவனுக்கு, மேனகாவைப் பற்றி ஏற்கனவே சொல்லியிருக்கிறேன். இந்த ஒரு வருடத்தில், அவனிடத்தில் சமயம் கிடைத்தபோதெல்லாம், காலேஜ் கதைகளையும், மேனகாவைப் பற்றியும்தானே பேசியிருக்கிறேன். நான் சிரித்துக்கொண்டே “இல்லை” என்றேன். “காதல்-னோ, கல்யாணம்-னோ என் மனசுல அப்ப எனக்கு தோணுணதே இல்ல-ன்னு சொன்னா நீ நம்புவயா குணா?. அந்த அழகைப் பார்த்ததும் மனசுல ஒரு பித்து ஏறிடுச்சுன்னுதான் நினைக்கிறேன். தாய்மையும், கருணையும் நிறைஞ்ச அவங்க முகம், அவங்க நடக்கறது, அவங்க ஸ்மைல் பண்றது. அவங்களோட பேச்சு, அவங்களோட அசைவுகள், மேனரிசம்...என்னை அந்த நாலு வருஷ்மும் கட்டிப்போட்டு வச்சிருந்தது. நான் இந்த வார்த்தைகளையும், வரிகளையும் திருப்பி திருப்பி உங்கிட்ட வேற வேற சமயத்துல சொல்லிட்டேயிருக்கேன்ல. என்ன பண்றது...எனக்கே தெரியுது, மேனகாவ டெஸ்க்ரைப் பண்றதுக்கு சரியான வார்த்தைகளைத்தான் இன்னும் தேடிட்டிருக்கேன்னு நினைக்கிறேன். அவங்க ஏதோ ஒரு உயரத்துல மேலே இருந்தாங்க. அவங்களோட சேர்ந்து ஒரே க்ளாஸ்ல படிக்கறதுக்கு எத்தனை புண்ணியம் பண்ணியிருப்பேனோன்னு அப்பல்லாம் அடிக்கடி நினைச்சுக்குவேன். அந்த கண்ல ஆசீர்வாதம் பண்றமாதிரியான ஒரு பாவம் எப்பவுமே இருக்கும் குணா...” நான் சொல்லிக்கொண்டே போனேன். “அவங்களுக்கு கல்யாணமே ஆகக்கூடாது-ன்னு அபத்தமா யோசிச்சிருக்கேன். எல்லோரையும் போல, ஒரு சாதாரண மனுஷப் பையனை அவங்க கல்யாணம் பண்ணிக்கிறதை என்னால நினைச்சுக்கூட பார்க்க முடியல அப்ப” என்றேன்.

“அவங்களுக்கு எப்ப கல்யாணம் ஆச்சு? அவங்க கல்யாணத்துக்கு நீங்க போயிருந்தீங்களா?” என்று கேட்டான் குணா. நான் சிரித்துக்கொண்டே, “நாங்க யு.ஜி. முடிச்சதும், எங்க பேட்ச்சில அவங்களுக்குத்தான் முதல்ல கல்யாணம் ஆச்சு” என்றேன். “நான் போகல. எனக்குத் தெரியாது அவங்களுக்கு கல்யாணம்னு. கடைசி வருஷம், கடைசி ட்ரைமெஸ்டர்ல ஒரு சப்ஜெக்ட்ல எனக்கு பிரச்சனையாச்சு. என்னோட கவனமெல்லாம், அதுக்கப்புறம் அதுல திரும்பிடுச்சு. அப்பவும், பி.ஜி. ஜாய்ன் பண்ணியிருந்த தாமு ரூம்ல தங்கியிருந்தப்ப, காலைல குளிச்சிட்டு வந்து சாமி கும்பிடும்போது அந்த முகம் மேல வரும். எங்க யு.ஜி ஃப்ரெண்ட்ஸ்-ல நான் அட்டெண்ட் பண்ணது மூணு பேரோட மேரேஜ் மட்டும்தான். மதுரையில மகியோட கல்யாணத்துக்குப் போயிருந்தேன். நான் கல்யாணத்துக்கு வந்திருந்தது மகிக்கே தெரியாது. மகி கல்யாணத்தப்ப ரொம்ப அழகா இருந்தாங்க. ஒரு அடி கூட அந்தப்பக்கம் இந்தப்பக்கம் நகரமுடியாத அளவுக்கு கூட்டம். முகூர்த்தம் முடிஞ்சதும் சட்னு வெளிய வந்துட்டேன். அப்புறம் கிருஷ்ணகிரியில செல்வியோட கல்யாணம். செல்வியோட கல்யாணத்துக்கு அஸ்வதி வந்திருந்தாங்க. மூணாவது தாமுவோட கல்யாணம்; தாமுவுக்கு தேனியில அவங்க வில்லேஜ்லேயே கல்யாணம் நடந்தது. ராஜூ, டூ வீலர்லயே கோயம்புத்தூர்லருந்து வந்திருந்தான்” கொஞ்சநேரம் நிறுத்திவிட்டு மறுபடியும் பேசினேன்.

”அந்த எண்டமாலஜி கோர்ஸை முடிக்கிறதுக்காக தங்கியிருந்தப்ப, அக்ரி எஞ்சினீரிங் ஹாஸ்டல் பக்கத்துல இருக்குற கேட் வழியா வெளிய போனா, பால் கம்பெனி வர்றதுக்கு முன்னாடி, வலதுபக்கம் ஒரு சின்ன கோவில் இருக்கும். அது ஒரு ஸ்கூலுக்குள்ள இருந்தது. வெள்ளி, சனிக்கிழமை சாயந்திரம் அங்கபோய் உட்கார்ந்திருப்பேன். என்னோட மனசு கழிவிரக்கத்தாலயும், சுய வெறுப்பினாலயும் நெறைஞ்சு நான் மோசமா இருந்த நாட்கள். அந்தக் கோயில்ல கொஞ்சமா சவுண்ட் வச்சி பாட்டு பாடிட்டிருக்கும். ஒரு நாள் சுசிலாவோட “மாணிக்க வீணை ஏந்தும் மாதேவி கலைவாணி” பாடிட்டிருந்தது. நான் கோவில் வாசல் பக்கத்துல இருக்கற திண்டுல உட்கார்ந்திருந்தேன். அந்தப் பாட்டு மனசை என்னவோ பண்ணிட்டிருந்தது. அம்மா, என்மேல வச்சிருந்த நம்பிக்கையை மோசம் பண்ணிட்ட மாதிரியும், அம்மாவோட கஷ்டத்த நான் கொஞ்சம்கூட புரிஞ்சுக்கலைன்ற மாதிரியும் உள்ள தோணி துக்கம் அதிகமாகி தொண்டை அடைக்குது. மாணிக்க வீணை முடிஞ்சி “ரக்க்ஷ ரக்க்ஷ ஜகன் மாதா” ஆரம்பிச்சது. மனசுல அம்மாவோட முகம். கூடவே மேனகாவோட முகம். அது என்னன்னே தெரியல, எப்ப அம்மாவ நினைச்சுக்கிட்டாலும், கூடவே மேனகா ஞாபகமும் வரும். ஒரு டைம், காலேஜ் ஃப்ர்ஸ்ட் இயர் லீவுல திருமங்கலத்துக்கு வீட்டுக்குப் போயிருந்தபோது, ஒரு ஞாயித்துக் கிழமை அம்மா தலையில நல்லெண்ணை தேய்ச்சி, வீட்டுக்குப் பின்னாடி இருந்த கிணத்தடியில உட்கார வச்சி குளிப்பாட்டி விட்டாங்க. அந்த சமயம் இருந்த வாடகை வீட்டில பின்னாடி கிணறு இருந்தது. குளிச்சி முடிச்சிட்டு வீட்டு பின் வாசல்படியில, நான் கீழே நிக்கவும், அம்மா முதல் படியில ஏறி நின்னு தலை துவட்டி விட்டாங்க. நீ நம்பணும் குணா, அந்த ஷணம் மேனகாவோட முகம் மனசுக்குள்ள வந்தது.

சௌந்தர்ய லஹரியில வருமே...”ஸகருணாம் பவாநி த்வம்”...“கருணை வடிவான தேவி நீ”-ன்னு. காலேஜ் படிச்சிட்டிருந்த அந்த நாலு வருஷமும் எனக்கு தோணிட்டேயிருக்கும் மேனகா என்னோட இன்னொரு அம்மான்னு...” குணாவிடம் மேலும் மேலும் பேசிக்கொண்டேயிருந்தேன்...

#Top

Episode 14 | சிறகில் எனை மூடி...

நான், தண்ணீர்ப் பானையும், குடமும் வைத்திருந்த சமையலறையின் பின் மேடையில் சாய்ந்து நின்றுகொண்டு உஷாவிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தேன்...இல்லை, உஷா பேசுவதை கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன். ஆம், உஷா பேச ஆரம்பித்தால், கேட்டுக்கொண்டிருந்தாலே போதும். பேச்சின் விரைவும், சொற்கள் வந்துவிழும் வேகமும் எப்போதுமே ஆச்சர்யம் தரும். உஷா பேசுவதை, மஞ்சுஸ்ரீ நிறுவனத்தில் சேர்ந்தபின்பு, முதன்முதலில் கேட்டபோது, யு.ஜி.-யில் உடன்படித்த மகி-தான் ஞாபகம் வந்தார். மகியும் இப்படித்தான், பேச ஆரம்பித்தால், அவரின் முதல் வரியை நாம் கிரஹிக்கும் முன்பு, அடுத்த ஐந்தாறு வரிகள் பேசி முடித்திருப்பார். உஷாவிற்கு என்னைவிட நான்கு வயது குறைவு. பதின்மத்தின் இறுதியில் இருந்தார். அவ்வயதிற்கே உண்டான யௌவனத்தின் சிறகடிப்பில். ஆனால், பேச்சில் தன் வயதிற்கு ஐந்தாறு வயது மூத்தவர் போன்ற ஒரு மெச்சூரிட்டி.

உஷா, முன் மேடைக்குப் பக்கத்தில் கீழிருந்த மண்ணெண்ணெய் ஸ்டவ் மீது வைத்திருந்த பாத்திரத்தில் கொதித்துக்கொண்டிருந்த நீரில், ராகி மாவைக் கொட்டினார். வலதுபக்க சுவரில் பாத்திரங்களை அடுக்கிவைத்திருந்த ஷெல்ஃபிலிருந்து, ஒரு நீண்ட மர உருளையை எடுத்து மாவைக் கிண்ட ஆரம்பித்தார். ”பார்த்தீங்களா சார், இப்படித்தான் ராகி முத்தாவுக்கு கிண்டிக்கிட்டே இருக்கணும்” முகத்தில் சிரிப்புடன் சொன்னார். “அந்த கடலையை சாப்பிடுங்க சார், ஊர்லருந்து அம்மா கொடுத்துவிட்டது” என்றார். பக்கத்திலிருந்த சில்வர் குடத்தின் மூடியின் மேல், பச்சை வேர்க்கடலை இருந்தது. நான் ஒன்றை எடுத்து உடைத்து வாயில்போட்டுக் கொண்டே, “அம்மா, அப்பா, தம்பில்லாம் எப்படி இருக்காங்க உஷாம்மா?” என்று கேட்டேன். ”நல்லாருக்காங்க சார். அம்மா உங்களை ஒருதடவை ஊருக்கு வரச்சொன்னாங்க” என்றார். வெளியில் ஹாலில் மஞ்சுவிற்கு வீட்டுப்பாடம் சொல்லிக்கொடுத்துக்கொண்டிருந்த தனம்மா, “உஷா, சார் டீ சாப்பிட்டுப் போகட்டும். டீக்கு பாத்திரம் வச்சிரு இன்னொரு அடுப்பில” என்று கன்னடத்தில் குரல் கொடுத்தார். உஷாம்மாவின் வீட்டில் கன்னடம்தான் பேசுவார்கள். தனம்மா, உஷாவின் மூத்த அக்கா. தனம்மாவின் குட்டிப்பையன் மஞ்சுநாத் இரண்டாம் வகுப்பு படித்துக்கொண்டிருந்தான். தனம்மாவின் வீட்டுக்காரர் மல்லேஷ், கடைக்குப் போயிருந்தார். தனம்மா, மல்லேஷ், உஷாம்மா மூவருமே எங்கள் பண்ணையில்தான் வேலை செய்தார்கள்.

வீடு சிறிய ஓட்டு வீடுதான். சின்னச் சின்னதாய் ஒரு சமையலறை, ஒரு படுக்கையறை, ஒரு ஹால். ஆனால் தனம்மா வீட்டை அழகாக சுத்தமாய் வைத்திருப்பார். உஷா, அக்கா வீட்டில் வந்து தங்கியிருந்தார். உஷாவின் இன்னொரு அக்கா சௌம்யா, கல்யாணமாகி தேன்கனிக்கோட்டை அருகே ஒரு கிராமத்தில் குடியிருந்தார். “உனக்கு எப்ப கல்யாணம் உஷாம்மா?” என்று ஒருமுறை கேட்டபோது, சிரித்துக்கொண்டே “இப்ப என்ன சார் அவசரம், இன்னும் நாலஞ்சு வருஷம் ஆகும். நான்தான் பத்துக்கு மேல ஸ்கூலுக்குப் போகல; தம்பியவாவது ஒரு ஐ.டி.ஐ-லயாவது சேர்க்கணும் சார்” என்றார். “ஆனா, சொந்தத்திலிருந்து ஒரு பையன் வீட்டிலருந்து ஒரே தொல்லை. அடுத்த வருஷமே வச்சிக்கலாம்னு. நான்தான் அடுத்த வருஷம் முடியாதுன்னு சொல்லிட்டேன். அந்தப் பையன் வெயிட் பண்ணுவான்னு நினைக்கிறேன்” என்று சிரித்தார்.

95-ல் ஓசூர் மஞ்சுஸ்ரீ-யில் வேலைக்குச் சேர்ந்தபோது, உஷா-வை முதன்முதலில் கொய்மலர் ரோஜாக்களை தரம்பிரிக்கும் அறையில்தான் பார்த்தேன். வேலையில் படு சுறுசுறுப்பு. அங்குமிங்கும் நடந்துகொண்டும், அடுக்கிய பூக்களை கணக்கெடுத்துக்கொண்டும் பரபரப்பாக இருந்தார். மேனகாவைப்போல், வட்ட முகமில்லை. கொஞ்சம் நீள்வட்டமான முகம். அட...ஏன் எந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தாலும், உடனே மேனகாவின் முகத்துடன் ஒப்பிட்டுக்கொள்கிறேன் என்று ஆச்சர்யமாக இருந்தது. இது பழக்கமாகிவிட்டது. நான்கு வருடங்கள் கல்லூரி முடித்து வெளியில் வந்தபின், மேனகாவை இனிமேல் எப்போது பார்க்கப்போகிறேனோ என்ற ஏக்கம் உள்ளுக்குள் வளர்ந்து வளர்ந்து, எந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தாலும், மேனகாவுடன் ஒப்பிட்டுக்கொள்வது, மேனகாவின் சாயல் தென்படுகிறதா என்று உற்றுக்கவனிப்பது தானாகவே வந்துவிட்டிருந்தது. உஷா மேனகாவின் நிறம்தான். உஷாவின் சட்சட்டென்ற சின்னச்சின்ன மேனரிஷங்களில் மேனகாவை நான் கண்டுகொண்டே இருந்தேன். உஷா பத்தாவது வரைக்கும் படித்துவிட்டு, மேலே படிக்காமல் வேலைக்கு வந்துவிட்டிருந்தார். கிராமத்தில் அம்மாவும், அப்பாவும் விவசாயம் செய்கிறார்கள்.

உஷாவின் கிராமம், ராயக்கோட்டா ரோட்டில் குடிசாதனப்பள்ளியிலிருந்து வலதுபுறம் திரும்பி மறுபடியும் பத்து கிமீ உட்செல்லவேண்டும். உஷாவுடன் கூடப்பிறந்தவர்கள் நான்குபேர். இரண்டு அக்காக்கள், ஒரு தங்கை, ஒரு தம்பி. மல்லேஷ்-தனம்மாவின் வீடு ஓசூரிலிருந்து ராயக்கோட்டா செல்லும் ரோட்டில் ஒன்னல்வாடியிலிருந்தது. பண்ணை இருந்த தொரப்பள்ளி, ஒன்னல்வாடிக்கும் பேரண்டப்பள்ளிக்கும் நடுவில். பேரண்டப்பள்ளி, ஓசூரிலிருந்து கிருஷ்ணகிரி போகும் சாலையில் வரும். “ஓசூர் டூ ஓசூர்” என்னும் டவுன் பேருந்து, ஓசூர் பஸ் ஸ்டாண்டிலிருந்து கிளம்பி, கிருஷ்ணகிரி ரோட்டில் பேரண்டப் பள்ளி போய், தொரப்பள்ளி வழியாக ஒன்னல்வாடி வந்து ராயக்கோட்டா ரோட்டைத் தொட்டு ஒரு சுற்று சுற்றி மறுபடி ஓசூர் பஸ் ஸ்டாண்ட் வரும்.

மல்லேஷூம், தனம்மாவும், உஷாவும் தினமும் ஒன்னல்வாடியிலிருந்து பண்ணைக்கு நடந்துதான் வருவார்கள். இருபது நிமிட நடை. நான் டி.வி.எஸ் 50-ல் பண்ணைக்கு வரும்போதும் செல்லும்போதும் ஒன்னல்வாடியைக் கடக்கவேண்டும். உஷாம்மா நன்கு பழக்கமான பிறகு, மாலையில் வேலை முடித்து, செந்தில்நகர் வீட்டிற்குச் செல்லும்போது உஷாம்மாவின் வீட்டில் பல நாட்கள் டீ சாப்பிட்டுவிட்டுச் செல்வதுண்டு. உஷாம்மாவின் தங்கையும், படிக்கச் செல்ல முடியாமல், கொச்சியில் ஒரு ஆங்கிலோ இந்தியரின் வீட்டில் வேலை செய்துகொண்டிருந்தார்.

உஷா பேசும்போது அவர் கைவிரல்களின் அசைவுகளையும், கண்களையும் பார்த்துக்கொண்டிருப்பது ஒரு பேரனுபவம். சாதாரண நிகழ்வுகள் கூட, உஷா விவரிக்கையில் சுவாரஸ்யம் பெறும். தம்பியின் படிப்பு, அம்மா, அப்பாவின் காட்டு வேலைகள், அப்பா வைத்திருக்கும் மாடுகளின் சேட்டைகள்... எல்லாவற்றைப் பற்றியும் உஷா பேசிக்கொண்டிருந்தார். ராகி உருண்டை தயாரானதும் அடுப்பிலிருந்து இறக்கி வைத்தார். “நின்னுட்டே இருக்கீங்க சார், கால் வலிக்கலயா, சேர் எடுத்துட்டு வரட்டுமா?” என்று கேட்டார். நான் “வேண்டாம்” என்று சொல்லிவிட்டு உஷா டீ வைத்திருந்த முன்மேடை அடுப்பின் அருகிலேயே ஏறி உட்கார்ந்துகொண்டேன். “டீ-யில ஏலக்காய் போடட்டுமா சார்?” என்றார். நான் ”சரி” என்றதும், எதிர்சுவரில் ஷெல்ஃப் மேல் அடுக்கில் இருந்த, டப்பாவை எடுத்து, நான்கு ஏலக்காய்களை எடுத்து இடதுகை பெருவிரல் நகத்தால் பிரித்து உள்ளே போட்டார். “இந்த ட்ரெஸ் நல்லாருக்கா சார்? அம்மா எடுத்துக்கொடுத்தாங்க, போன தீபாவளிக்கு” என்றார். நான் சிரித்துக்கொண்டே “புளுவும், புளு சார்ந்த எந்த நிறத்தையும் நான் நல்லா இல்லைன்னு சொல்லவே மாட்டேன் உஷாம்மா” என்றேன். நீலம் மேனகாவால் உள்ளுக்குள் பதிந்துபோன கலர்.

கரண்ட் போனது. “நல்லவேளை, டீ போட்டு முடிச்சாச்சு” சொல்லிவிட்டு மூலையில் சாமி படங்களுக்குப் பக்கத்திலிருந்த மெழுகுவர்த்தியை அடுப்பு வெளிச்சத்தில் எடுத்து பற்றவைத்து ஹாலுக்கு கொண்டுபோனார். மல்லேஷூம் கடைக்குப் போய்விட்டு வந்திருந்தார். உஷா மறுபடியும் சமையலறை வந்து டீயை டம்ளர்களில் ஊற்றிக்கொண்டு “வாங்க சார் வெளியில் உட்கார்ந்துக்கலாம்” என்று சொல்லிவிட்டு டம்ளர்களை தட்டில் வைத்து எடுத்துக்கொண்டு வெளியில் சென்றார்.

நான், தனம்மா, மல்லேஷ், உஷா, குட்டிப் பையன் மஞ்சு எல்லோரும் வெளித் திண்ணையில் உட்கார்ந்திருந்தோம். மெலிதாய் காற்று வீசிக்கொண்டிருந்தது. வீட்டிலிருந்து பார்த்தால் ராயக்கோட்டா ரோடு தெரியும். ரோட்டில் போகும் வண்டிகளின் வெளிச்சங்கள் தவிர, கிராமம் இருளில் மூழ்கியிருந்தது. அங்கங்கே வீடுகளுக்குள் ஏற்றப்பட்ட குட்டி வெளிச்சங்கள். திண்ணைக்கு எதிரிலிருந்த முருங்கை மரத்தின் தொங்கும் காய்கள் நீள நீளமாய் இருட்டில் தெரிந்தன. நான் உஷாவின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்தேன். மல்லேஷ், சௌம்யாவின் வீட்டுக்காரர் ராமகிருஷ்ணப்பாவோடு சேர்ந்து ஒரு நர்சரி ஆரம்பிக்கலாம் என்ற யோசனையிருப்பதாகத் தெரிவித்தார். அதுபற்றிய விபரங்களை கொஞ்சநேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். மல்லேஷ் அடுத்த தெருவில் கிருஷ்ணப்பாவை பார்த்து ஒரு விஷயம் சொல்லிவிட்டு வருவதாகவும், லேட்டாகி விட்டால் கிருஷ்ணப்பா தூங்கிவிடுவார் என்றும் சொல்லி கிளம்பிப் போனார். உஷா தலையில் வைத்திருந்த முல்லைப் பூவின் மணம் காற்றில் மிதந்துவந்தது. கரண்ட் வருவதுபோல் தெரியவில்லை. “நான் கிளம்பறேன் தனம்மா. மணி ஒன்பதாயிடுச்சுன்னு நினைக்கிறேன்” சொல்லிக்கொண்டே நான் எழுந்துகொண்டேன். “இருங்க சார், வர்றேன்” சொல்லிவிட்டு உள்ளே போய் ஒரு கவரில் வாழைப்பழ சீப்பை உள்ளே வைத்து கொண்டு வந்தார் உஷா. “இதைக் கொண்டுபோங்க. சௌம்யா வீட்டிலருந்து வந்தது” என்றார்.

நான் டி.வி.எஸ் 50-ஐ ரோட்டிலேயே நிறுத்திவிட்டு வந்திருந்தேன். ரோட்டிலிருந்து உஷாம்மாவின் வீட்டிற்கு பாதை மிகச் சரிவாய் இறங்கும். தனம்மா “உஷா, சாரை ரோடுவரைக்கும் விட்டுட்டு வா. இருட்டா வேற இருக்குது" என்றார். வீட்டுக்குள் சென்று சிறிய டார்ச்சை எடுத்து வந்து “போலாம் சார்” என்றார் உஷா. இடதுகையில் வாழைப்பழக் கவரை எடுத்துக்கொண்டார். டார்ச் வெளிச்சம் முன்னால் வழிகாட்ட, நானும், உஷாவும் அந்த ஒற்றையடிப் பாதையில் நடந்துசென்று மேடேறினோம். ரோட்டின் அந்தப் பக்கமிருந்த, புதிதாய் ஆரம்பித்த “செயிண்ட் அகஸ்டின்” ஸ்கூலின் சர்ச் கோபுரம் இருட்டில் தெரிந்தது. டார்ச்சை இடதுகைக்கு மாற்றிக்கொண்டு, “கையக் கொடுங்க சார்” என்று கேட்டு, நான் இடதுகையை நீட்டியதும் வலதுகையால் கெட்டியாய்ப் பிடித்துக்கொண்டார் உஷா. ஒரு கணம், நான் கல்லூரியில் இருப்பதாக மனம் பிரமை கொண்டது. இந்தக் கை யாருடைய கை?...

அன்பின் சிறகுகள்தான் எத்தனை மென்மை...

#Top

Episode 15 | பூங்காற்று அறியாமல்...

”எனக்கு இந்தமாதிரி, மேனகா கூட உட்கார்ந்து நைட் ஃபுல்லா பேசிட்டே இருக்கணும்னு அப்ப ரொம்ப ஆசையாயிருக்கும் உஷாம்மா. மேனகா, எதிர்ல உட்கார்ந்திருக்கற மாதிரி நினைச்சுக்கிட்டு, காலேஜ்ல ஏதாவது பில்டிங்ல உட்கார்ந்து லேட் நைட் வரைக்கும் புக் படிச்சிட்டிருப்பேன். மேனகா, புக்ஸ் படிப்பாங்களான்னு தெரியாது, அவங்களுக்கு ம்யூசிக் பிடிக்குமானு தெரியாது, எந்த மாதிரி ம்யூசிக் கேட்பாங்கன்னு தெரியாது. எல்லாத்தையும் அவங்ககிட்ட பேசணும், பாலா, தி.ஜா-வோட புத்தகங்கள் பத்தியும், சி.ஆர். வியாஸ் பத்தியும், கௌசிகி பத்தியும், மஹாராஜபுரம் சந்தானம் பத்தியும், ஷிவ் குமார் சர்மா பத்தியும் அவங்ககிட்ட விடிய விடிய பேசணும்னு கனவு கண்டுட்டேயிருப்பேன். அப்பல்லாம் நான் ராக்கோழி. இரவு எனக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும். பல நாட்கள்ல, நைட்லதான், சைக்கிள்ல சுத்தியிருக்கேன். அது என்னமோ, பகல்ல பரபரப்பா இருக்குற ரோடு, இடங்கள்லாம் நைட்ல வேற முகம் காட்டும். நைட் லாலி ரோடு, நைட்ல மரப்பாலம் ப்ரிட்ஜ், நைட்ல கந்திபுரம் பஸ் ஸ்டாண்ட்...எல்லாமே. சில நாள்ல விடியறதுக்கு முன்னாடி, நாலு மணிக்கு எந்திரிச்சி குளிச்சிட்டு சைக்கிளை எடுத்துட்டு காந்திபுரம் பஸ் ஸ்டாண்ட் போய், மொஃபஸல் பஸ் ஸ்டாண்ட்ல டீக்கடையில டீ குடிச்சிட்டே போற வர்ற பஸ்களையும், மனுஷங்களையும் பாத்துட்டிருப்பேன். பகல்ல அத்தனை ட்ராஃபிக்கும், ஜனக்கூட்டமும் இருக்கும் ஆர்வீ ஹோட்டல் முன்னாடி இருக்குற ரவுண்டானால நைட் இரண்டு மணிக்கு போய் உட்கார்ந்தோம்னா, மனசு அந்த அமைதியை, வெற்று தார்சாலையின் நிதானத்தை அப்படியே உள்ளே இழுக்கும். பல நாள், கேஜி-யில செகண்ட் ஷோ பாத்துட்டு வரும்போது, மரப்பாலம் பிரிட்ஜ் மேல கொஞ்ச நேரம் உட்கார்ந்துட்டு வருவேன்...”

நான் உஷாவிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, மனது கல்லூரி நாட்களில் திளைத்துக்கொண்டிருந்தது. அந்த முன்னிரவில், நானும், உஷாவும், “செயிண்ட் அகஸ்டின்” ஸ்கூலின் சர்ச் படிகளில் உட்கார்ந்திருந்தோம். சர்ச் முகப்பில் மேலே மாடத்தில் குண்டு பல்பு ஒன்று சோகையாய் மஞ்சள் வெளிச்சம் தந்துகொண்டிருந்தது. விமானம் ஒன்று விளக்குப் புள்ளிகள் மினுக்கிக்கொண்டே பெங்களூர் பக்கம் நகர்ந்துகொண்டிருந்தது. “இப்ப மேனகா எங்க இருக்காங்க சார்?” உஷா கேட்டார். “தெரியல உஷாம்மா. கடல்கடந்து போயிருந்தாலும் போயிருக்கலாம். ஃப்ரெண்ட்ஸ்ங்க கூட காண்டாக்ஸெல்லாம் நின்னுடுச்சு. மறுபடியும் எல்லாரையும் தேடிப் பிடிக்கணும்.” என்றேன். மேலே மேகத்திலிருந்து நிலா மெதுவாய் வெளியில் வந்துகொண்டிருந்தது. யோசித்துப் பார்க்கும்போது, கல்லூரி விட்டு வந்தபின், எனக்கு பிரியமானவர்களிடத்திலெல்லாம், மேனகாவைப் பற்றி சொல்லாமல் இருந்ததில்லை என்ற நினைவு வந்தது. அன்பை, அன்பானவர்களிடம்தானே சொல்லித்தானே ஆகவேண்டும்.

அன்று கிருஷ்ண ஜெயந்தி. சாயங்காலம் ஆறு மணிக்கு ஓசூர் இஸ்கான் கோவில், ஒரு கல்யாண மண்டபத்தில் கிருஷ்ண ஜெயந்தி விழா நிகழ்ச்சிகளை ஏற்பாடு செய்திருந்தது. மாலையில் வேலை முடித்துவிட்டு, தனம்மாவிடம் சொல்லிவிட்டு, உஷாவையும் கூட்டிக்கொண்டு ஓசூர் இஸ்கான் கோவில் போயிருந்தேன். உஷா, சிவப்பு நிற தாவணி கட்டியிருந்தார். தலையில் இரட்டை சரமாய் ஜாதிமல்லி வைத்திருந்தார். கோவிலில் சாமி கும்பிட்டுவிட்டு, நிகழ்ச்சிகள் நடக்கும் கல்யாண மண்டபம் போனபோது, குழந்தைகளின் மாறுவேடப் போட்டி நடந்துகொண்டிருந்தது. கிருஷ்ணர்களும், ராதைகளும். “புக் ஸ்டால் போயிட்டு மறுபடி வரலாம் உஷாம்மா" என்று சொன்னேன். எழுந்து, மண்டபம் விட்டு வெளியில் வந்து வரிசையிலிருந்த டி.வி.எஸ் 50-ஐ எடுத்துக்கொண்டு, அதே கடைவீதியின் கடைசியிலிருந்த “இந்தியன் புக் ஷாப்” வந்தோம்.

கடையின் முன் வண்டி நிறுத்தியதும், கடைப்பையன் வரது சிநேகமாய் சிரித்தான். அங்குதான் புத்தகங்கள் வழக்கமாக வாங்குவதால், வரதுவும், வரதுவின் அப்பாவும் நன்கு பரிச்சயமாகியிருந்தார்கள். “வரது, எப்படி இருக்க?” என்று கேட்டுக்கொண்டே உள்ளே நுழைந்தேன். பின்னாலேயே உஷா வந்தார். “உனக்கு ஏதாவது புக் வேணுமா உஷாம்மா?” என்று கேட்டுக்கொண்டே ஓஷோ புத்தகங்கள் இருக்கும் அடுக்கிற்குச் சென்றேன். உஷா சிரித்துக்கொண்டே “எனக்கு எதுவும் வேண்டாம் சார்” என்றார். உஷா புத்தகங்கள் படிப்பதில்லை. செய்தித் தாள்களும், அதனுடன் வரும் இணைப்பு புத்தகங்களையும் படிப்பார். “நீ ரமணிசந்திரனாவது படிக்கலாம் உஷாம்மா. அந்த ரேக்கில பாரு” என்று சொல்லி ரமணிசந்திரன் புத்தக வரிசையை காட்டினேன். உஷா சென்று ஒவ்வொரு புத்தகத்தையும் எடுத்து திருப்பி பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். நான் வரதுவிடம் “ஓஷோவோட ’கிருஷ்ணா என்ற மனிதனும் அவன் தத்துவமும்’ இருக்கா வரது?” என்று கேட்டேன். “வந்திருக்கு சார்” என்று எழுந்துவந்து எடுத்துக்கொடுத்தான் வரது. ”பகவத்கீதை ஒரு தரிசனம்’ - மூணாம் பாகம் இந்தவாரக் கடைசில வந்துரும் சார்” என்றான். நான் நான்கு பத்தகங்கள் எடுத்து வரதுவிடம் கொடுத்து பில் போடச் சொல்லிவிட்டு, உஷா என்ன செய்கிறார் என்று பார்த்தேன்.

கடைசி புத்தக அடுக்கினருகில், சிவப்பு கலர் தாவணியில், தலையில் பூக்களோடு, உஷா வெகு அழகாக இருந்தார். நான் மனதுக்குள் மேனகாவை தாவணியில் பார்த்திருக்கிறேனா என்று யோசித்தேன். உஷாவிற்கு ரமணிசந்திரன் புக் ஒன்றும், லக்ஷ்மியின் புக் ஒன்றும் வாங்கினோம். மறுபடியும் நிகழ்ச்சிகள் நடக்கும் கல்யாண மண்டபம் போய், சிறுவர்களின் ஒரு சிறு நாடகம் பார்த்துவிட்டு, பிரசாதமாய் கொடுத்த பாயாசத்தை குடித்துவிட்டு வீட்டுக்குத் திரும்பினோம். ராயக்கோட்டா ஹவுஸிங் போர்டு, ரானே ப்ரேக் லைன்ஸ் தாண்டி காரப்பள்ளி வந்தபோது “வீட்டுக்கு ஏதாவது வாங்கணுமா உஷாம்மா? கேட்க மறந்துட்டேன்” என்றேன். “ஒண்ணும் வேண்டாம் சார்” என்றார். செந்தில் நகர் கடந்து, சுவா எக்ஸ்ப்ளோசிவ் ஃபேக்டரியையும் கடந்து ஒன்னல்வாடிக்கு வந்து உஷா வீட்டுக்கு அருகில் ரோட்டின் ஓரத்திலேயே மண்பாதையில் வண்டியை இறக்கி நிறுத்தினேன். எதிரில் ஸ்கூலின் சர்ச் பெருத்த மௌனத்திலிருந்தது. கையிலிருந்த வாட்ச்சை பார்த்துவிட்டு “மணி எட்டாகுது உஷாம்மா. கொஞ்ச நேரம் சர்ச்சில உட்காரலமா?” என்றேன். “சரி” என்று சொல்லிவிட்டு “நான் அக்காகிட்ட நாம ஓசூர்லருந்து வந்துட்டோம்னு சொல்லி சர்ச்ல உட்கார்ந்திருக்கோம்னு சொல்லிட்டு வந்துர்றேன்” என்றுவிட்டு வீட்டிற்கு இறங்கி நடந்துசென்று தனம்மாவிடம் சொல்லிவிட்டு வந்தார்.

சர்ச்சில் உட்கார்ந்துதான் மேனகாவின் நினைவுகளை உஷாவிடம் பகிர்ந்துகொண்டிருந்தேன். “ஸ்கூல்ல ஸிக்ஸ்த் ஆரம்பிச்சுட்டாங்களா உஷாம்மா?” என்றேன். “இல்ல சார் அடுத்த வருஷம் ஆரம்பிக்கறதா பிரின்சிபல் ஸிஸ்டர் சொல்லிட்டிருந்தார். அநேகமா, பத்தாவது வரைக்கும் இன்னும் மூணு வருஷத்துல வந்துரும்னு நினைக்கிறேன்” என்றார். எங்கள் நிறுவனத்தில் எலக்ட்ரீஷியனாக வேலை பார்க்கும் கோபால் வீடு பக்கத்து தெருவில்தான் இருந்தது. வீடுகளுக்குள் டிவி ஓடிக்கொண்டிருந்தது வெளிச்ச மாற்றங்களினால் தெரிந்தது. ஏதோ ஒரு வீட்டிலிருந்து “வெண்ணிலவே...வெண்ணிலவே” பாட்டு மிதந்து வந்தது. மனது ”ஆஹா”-வென்றது. நான் சாதனா சர்கமின் குரலின் இனிமையில் என்னை இழக்க ஆரம்பித்தேன். உஷா ஏதோ பேசிக்கொண்டிருந்தார். நான் அவரின் பேச்சில் அசையும் உதடுகளையும், நடனமாடும் நெயில் பாலீஷ் போட்ட மென் விரல்களையும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். “இது இருளல்ல...அது ஒளியல்ல...இது ரெண்டோடும் சேராத பொன் நேரம்” ஹரிஹரனின் குரலும், சாதனாவின் குரலோடு இணைந்து குழைந்தது. சர்ச் மேல்விளக்கின் மஞ்சள் ஒளியில் உஷாவின் வலது மூக்குத்தியின் சிறிய வெண்கல் அவ்வப்போது மின்னியது.

“எட்டாத உயரத்தில் நிலவை வைத்தது யாரு?...கையோடு சிக்காமல் காற்றை வைத்தது யாரு?”...சாதனாவின் குரலில் தேன் தடவியிருந்தது. ”எங்கிருக்கிறாய் மேனகா?...இப்போது இந்த நிமிடம், கடவுளின் ஒரு முன்னிரவுப் பொழுதில், உஷா எனும் தேவதையின் பக்கத்தில் உட்கார்ந்துகொண்டு, உன் பெயரை என் மனம் கூப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிறதே?...உனக்குக் கேட்கிறதா?” மனம் ஏதேதோ அரற்றியது. “பூங்காற்று அறியாமல் பூவைத் திறக்கவேண்டும். பூக்கூட அறியாமல்...” அந்தக் குரலின், அந்த இசையின் தெய்வீகத்தில் மனம் கரைந்துகொண்டிருந்தது. “அட...உலகை ரசிக்கவேண்டும் நான்...உன்போன்ற பெண்ணோடு...” பாடலின் இறுதியில் வரும் ஆண்குரலும், பெண்குரலும் இணைந்து வளைந்து உருகும் அந்த ஹம்மிங்...தாங்கமுடியாத உணர்வெழுச்சியைத் தந்தது...மனது அக்குரல்களோடு இணைந்து வளைந்து நெளிந்து சுழன்றுகொண்டிருந்தது.

#Top

Episode 16 | ராதே...மாதவி...

”இது ஆதி தாளம் வெங்கி” என்று சொல்லி, எப்படி வருமென்று தொடையில் தட்டிக் காண்பித்தான் குரு.

நானும், குருவும், ஆர்.எஸ். புரத்தில், ஒரு வார ராம நவமிக் கொண்டாட்டத்தின் மூன்றாம் நாள் கச்சேரியை பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம். உமையாள்புரம் சிவராமன் மிருதங்கம் வாசித்துக் கொண்டிருந்தார். குரு ஒவ்வொரு பாடலின் ராகத்தையும், தாளத்தையும் சொல்லி, தாளம் எப்படி சீராக வருகிறது என்று தட்டிக் காண்பித்துக்கொண்டிருந்தான்.

கூட்டம் அதிகமில்லை. நூற்றைம்பது பேர் இருப்பார்கள் என்று நினைக்கிறேன். பந்தல் கம்பங்களில் ட்யூப் லைட் மாட்டியிருந்தார்கள். ஒவ்வொரு ராம நவமியின்போதும், இங்கு ஒரு வாரம் அல்லது பத்து நாட்கள் முன்னிரவுகளில் கர்நாடக இசைக் கச்சேரிகள் நடக்கும். கூட்டம் இசையில் மெய்மறந்து போயிருந்தது. சிவராமன் தனி ஆவர்த்தனத்தில், மாயாஜாலம் காட்டிக்கொண்டிருந்தார். பாலாவும் எங்களுடன் வருவதாயிருந்து, கடைசி நேரத்தில் வர முடியாமல் போனது. கல்லூரி விடுதியிலிருந்து மாலை ஆறு மணிக்கு கிளம்பியபோதே மேகங்கள் அடர்த்தியாய் மூடி மழை வரும்போலிருந்தது.

”ஆதி தாளமும், மாயாமாளவ கௌளையும் பேஸிக்” என்றான் குரு. நான் ராகங்களுக்கிடையிலான வித்தியாசங்களைப் புரிந்துகொள்ள முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தேன். ஒன்றிரண்டு ராகங்களுக்கு, நினைவுக்கு வந்த சினிமா பாடல்களை உதாரணம் சொன்னான் குரு. பன்னீர் புஷ்பங்களின் எந்தப் பாடலைக் கேட்டாலும் எனக்கு மேனகாவின் முகம்தான் ஞாபகம் வரும். உமா ரமணனின் “ஆனந்த ராகம்...”-மும், மலேசியா வாசுதேவனின் “கோடைகாலக் காற்றே...”-வும் முதல் வரியிலேயே அந்த களங்கமில்லா, பளிங்கு முகத்தை மனதில் மேல்கொண்டு வரும். நிறம் மாறாத பூக்களின் “ஆயிரம் மலர்களே மலருங்கள்...”-கூட. “காலதேவன் சொல்லும் பூர்வஜென்ம பந்தம்...நீ யாரோ...நான் யாரோ...”-வரிகள் கேட்கும்போது, மேனகாவின் முகம்தான் மனதில் நிறைந்திருக்கும். கால ஓட்டத்தில், மேனகாவுடனான இந்த நான்கு வருடங்கள் - கனவல்ல நிஜம்தான் என்று அடிக்கடி ஞாபகப்படுத்திக்கொள்கிறேன்... இது நிகழ்ந்துகொண்டுதானிருக்கிறது...ப்ள்ஸ் டூ முடித்தவுடன் ப்ரொஃபஸனல் காலேஜ் எதிலும் இடம் கிடைக்காமல், மனம் வெறுத்து விருதுநகர் கல்லூரி ஒன்றில் பி.எஸ்.ஸி கெமிஸ்ட்ரி சேர்ந்திருந்தேன். ஒரு மாதம் கழித்துதான், தோட்டக்கலைக்காக கவுன்ஸிலிங் லெட்டர் வந்தது. ஆர்ட்ஸ் காலேஜின் சூழ்நிலையில் அந்த ஒரு மாதத்திலேயே மனம் மரத்துப்போயிருந்தது. அங்கிருந்த ஒரே ஆறுதல், அக்கல்லூரியின் நூலகம். அங்குதான் என் தீவிர வாசிப்பு துவங்கியது. புத்தகங்களுக்குள் நான் மூழ்கிக்கொண்டேன். சில நேரங்களில் வகுப்புகளை புறக்கணித்துவிட்டு நூலகத்திலேயே உட்கார்ந்திருப்பேன். தோட்டக்கலை சேரும்போதும் மனம் அந்த விரக்தியிலிருந்து முற்றிலும் விலகாமல்தான் இருந்தது.

ஆனால், தோட்டக்கலை கல்லூரியில் மேனகா கண்களில் எழுந்தருளிய அந்த முதல் நாள்...அன்றிலிருந்து வாழ்வு மாறித்தான் போனது...நான், வகுப்பறை கட்டிடத்தின்முன் மரத்தடியில் சைக்கிளை நிறுத்திவிட்டு, என் குறிப்பு நோட்டுக்களை எடுத்துக்கொண்டு, வாசலுக்கு முன்னாலிருக்கும் நீள்பாதையில் செல்ல மேலேறும்போது, இடதுபக்கம் யதேச்சையாய் பார்வை போக, அவர் வந்துகொண்டிருந்தார். இள நீல உடை; இடதுகையில் புத்தகங்களை அணைத்துப் பிடித்திருந்தார். உடன்வந்த தோழியுடன் இடதுபுறம் திரும்பிப் பேசிக்கொண்டே. மனம் ஒரு நிமிடம் நின்று திகைத்தது... இந்த முகத்தை கனவில் பார்த்திருக்கிறேன்... இந்த முகத்தின் கனிவை, தெளிவை, தெய்வீகத்தை ஏற்கனவே உணர்ந்திருக்கிறேன்... எனக்கு என்ன ஆகியது என்று தெரியவில்லை. மனம் பரபரத்து, பரவசம் கொண்டு, நாக்கு வறண்டது. மறுபடியும் திரும்பி நடந்துபோய் சைக்கிள் நிறுத்துமிடத்திற்கு அருகிலிருந்த சிறிது உயரமான மேடையில் உட்கார்ந்துகொண்டேன். கைகள் நடுங்குவது போலிருந்தது. வலது கையிலிருந்த நோட்புக்ஸை அருகில் கீழே வைத்துவிட்டு கையை திருப்பி திருப்பி பார்த்தேன். இல்லை, கை நடுங்கவில்லை, மனம் நடுங்குகிறது. மறுபடியும் தலைநிமிர்ந்து பார்த்தபோது அவர் ஃபேகல்டிக்குள் செல்ல திரும்பிக் கொண்டிருந்தார். அவரின் நடை, காலணி அணிந்த அவர் பாதங்கள் “மென்மை...மென்மை” என்று மௌனத்தில் சப்தமிட்டன. எனக்கு அப்போது அவர் நடந்துவந்த பாதையிலிருந்த மரங்களெல்லாம் ஜகராண்டாவாக மாறி நீலப் பூக்களால் நிறைந்து மிகுந்த சந்தோஷத்தில் திளைப்பது போலிருந்தது. காட்சிகளெல்லாம் சலனங்கலாய் இருந்தன. இளையராஜாவின் 16 வயதினிலே “செந்தூரப் பூவே...” பாடலில், பாடல் ஆரம்பிக்குமுன் ஒரு முன் இசை வருமே...அந்த இசையின் உணர்வு வடிவமாய் மனம் இருந்தது. நடந்துவந்த ஆகாஷின் “ஏண்டா, இங்க உட்கார்ந்திருக்க, உள்ளே வரலயா?” என்ற குரல் கேட்டுத்தான் மனம் கீழிறங்கியது. நான் வகுப்புக்குள் போகலாமா, இல்லை யுனிவர்சிடி கேண்டீன் போய் டீ சாப்பிட்டு வரலாமா என்று யோசித்தேன். வகுப்பு ஆரம்பிக்க இன்னும் ஐந்து நிமிடம்தான் இருந்தது. ப்ளஸ் டூ வரை தமிழ் மீடியத்தில் படித்திருந்ததால், ஆர்ட்ஸ் காலேஜின் வகுப்புகள் கூட கண்ணைக்கட்டி காட்டில் விட்டது போல் இருக்கும். இங்கும் வகுப்பு ஆசிரியர்களின் ஆங்கில உச்சரிப்புகள், வகுப்பு நடத்தும் முறை குறித்த மெல்லிய பயம் இருந்தது. ஆனால் மேனகாவைப் பார்த்ததும், அவரும் ஒரே வகுப்புதான் என்று தெரிந்ததும் வகுப்புகள் குறித்த பயம் அகன்றுபோனதை நினைத்து புன்னகைத்துக் கொண்டேன். ஆசிரியர்கள் எப்படி இருந்தால் என்ன...எப்படி பாடம் நடத்தினால் என்ன...அதுதான் எல்லா வகுப்புகளிலும் மேனகா இருக்கப் போகிறாரே என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.

அந்த ஷணம், அந்த விநாடி என் மனதில் ஏற்பட்ட உணர்வு, இதோ இந்த நான்காம் வருடம் வரை, மேனகாவைப் பார்க்கும் நிமிஷங்களிள் எல்லாம் தொடர்ந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. மேடையில் பாடிக்கொண்டிருந்தவர், கடைசி துக்கடாவில் “குறையொன்றுமில்லை...” பாட ஆரம்பித்தார். “இது ராகமாலிகை” என்றான் குரு. “கலிநாளுக்கிறங்கி, கல்லிலே இறங்கி...”-மனம் யோசித்தது, மேனகாவிலும் ஒரு சக்தி இறங்கி பிரகாசிக்கிறது... அது எல்லோருக்கும் அருள்புரியும் ஒரு பேரன்பின் சக்தி. “ஏதும் தர நிற்கும் கருணைக் கடல் அன்னை...” பாடகரின் குரல் உள்ளத்தை நெகிழ்த்தியது.

கச்சேரி முடிந்தபோது மனம் நிறைந்திருந்தது. “ஸ்டார் ம்யூசிக்கல்ல, ஒரு ஆடியோ கேஸட் ரிகார்ட் பண்ண குடுத்திருந்தேன். வாங்கிட்டு ஹாஸ்டல் போலாம் குரு” என்றேன். இருவரும் சைக்கிளில், ஆர்.எஸ்.புரம் ரோட்டில் அன்னபூர்ணா ரோட்டுக்கு இரண்டு தெருக்கள் தள்ளியிருந்த ஸ்டார் ம்யூசிக்கல் வந்தோம். கேசட்டை வாங்கிக்கொண்டு மறுபடி சைக்கிள் எடுத்தபோது, மழை ஆரம்பித்தது. “நின்னவுடனே போலாம்” என்று சைக்கிளை ஸ்டேண்ட் போட்டுவிட்டு திரும்பி வந்து கடை வாசலில் நின்றுகொண்டோம். மழை, அடித்துப் பெய்தது. நான் கடைக்காரப் பையனிடம் “கேசட்ல லாஸ்ட்ல இடம் இருந்ததுன்னா ”ஹவ் டு நேம் இட்” பதியச் சொல்லியிருந்தேன், போட்டிருக்கீங்களா?” என்றேன். பையன் சிரித்துக்கொண்டே “ஆமாம், ரிகார்ட் பண்ணியிருக்கேன்” என்றான். மழை நிற்பதுபோல் தெரியவில்லை. இன்னும் வலுத்துப் பெய்தது. “நனையலாம் குரு. மழையில சைக்கிள் ஓட்டிட்டுப் போகலாம். எனக்குப் பிடிக்கும்” என்றேன். வால்பாறையில் தேயிலை பயிர் பயிற்சியின்போது, ஒரு நாள் மதிய வேளையில், தங்கியிருந்த விடுதிக் கட்டிடத்தின் அருகில் வேண்டுமென்றே கொட்டும் மழையில் நனைந்தது ஞாபகம் வந்தது. பஸ்ஸிற்குள் உட்கார்ந்திருந்த வேணி “ஏன் வெங்கடேஷ் மழையில நனையறே?” என்று குரல் கொடுத்தார். அவர் குரல் எங்கிருந்து வருகிறது என்று தெரியாமல் சுற்றுமுற்றும் பார்த்தேன். ”நான் பஸ்ஸுக்குள்ள உட்கார்ந்திருக்கேன், இங்க” என்று மறுபடி குரல் வந்தது. நனைந்த கண்ணாடியினூடே, வேணியின் முகம் கலங்கலாகத் தெரிந்தது. “நான் நனையறேன் வேணிம்மா, எனக்கு நனையணும் போல இருக்கு” என்றேன். மதிய உணவிற்கு முன்னதான வகுப்பில்தான் மேனகாவைப் பார்த்து மனம் பரவசத்தின் உச்சத்தில் இருந்தது.

கடையில் ஒரு பாலிதீன் கவர் வாங்கி, எல்லாவற்றையும் உள்ளே வைத்து நான்கைந்து மடிப்புகள் மடித்து, பேண்ட் பாக்கெட்டில் வைத்துக்கொண்டு, நானும் குருவும் மழையிலேயே கிளம்பினோம். சிறிது நேரத்திலேயே உடைகள் நனைந்து தொப்பலாயின. எனக்கு அணிந்திருந்த கண்ணாடி முழுதும் நனைந்து ரோடே தெரியவில்லை. வெளிச்சப் புள்ளிகள் சிதறி கலங்கி தெரிந்தன. மனது மிகவும் உற்சாகமாகிவிட்டிருந்தது. ஒவ்வொரு முறை சைக்கிள் பெடல் மிதிக்கையிலும், மனது உற்சாகத்தில் துள்ளி கத்தவேண்டும் போலிருந்தது. பால் கம்பெனி எப்போது கடந்துபோனதென்று தெரியவில்லை. மேனகாவின் முகத்துடன், இளையராஜாவின் பாடல்களை மனம் தொடர்ந்து முணுமுணுத்துக் கொண்டு வந்தது. தலையில் விழுந்த நீர்த்தாரை முகத்திலும் பின்னிலும் வழிந்துகொண்டிருந்தது. மார்கழியின் அதிகாலையில் கவியும் மென்குளிர் பனி மேனகாவை ஞாபகப்படுத்துவது போல், மழையும் மேனகாவைத்தான் ஞாபகப்படுத்துகிறது.

நல்லவேளை மறுநாள் ஏதும் காய்ச்சல் வரவில்லை. சாயங்காலம் கிளம்பி சைக்கிளில் சாய்பாபா காலனியில் இருக்கும் இஸ்கான் கோவிலுக்குச் சென்றேன். அப்போது இஸ்கானுக்கு கோவிலில்லை. ஒரு வீட்டில்தான் கிருஷ்ணா, ராதா, பலராம் டெய்ட்டிஸ் வைத்து கோவிலாக்கியிருந்தார்கள். முன்னிரவு ஏழு மணிக்கு, துளஸி ஆரத்தியும், கிருஷ்ண ஆரத்தியும், பஜனும் நடக்கும். முடிந்ததும் இரவுணவாக பிரசாதம். இஸ்கானில், விக்கிரகங்களுக்குச் செய்யும் உடையலங்காரங்கள் எனக்கு மிகவும் பிடிக்கும். அன்றைய உடையலங்காரம் எல்லாருக்குமே நீல வண்ணத்தில். மணியடித்து திரை விலக்கியதுமே, அந்த நீலம் கண்களில் நுழைந்து, மனதில் இறங்கி நெகிழ்த்தியது. நான் கைகூப்பினேன். சரிகை நிரம்பிய அந்த நீலப்பட்டாடை மேனகாவிற்கு பொருத்தமாய் இருக்கும் என்று மனம் நினைத்தது. “ஜெய ராதா மாதவா...” பஜன் பாடல் மனதைக் கரைத்தது. பஜனும் ஆரத்தியும் முடிந்து கீதை வகுப்பும் முடிந்து பிரசாதம் சாப்பிட்டபிறகு, வெளியில் வராண்டாவில் நின்று செக்ரட்டரி ஸ்வாமிஜியுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். அவர், ஐஸ்வர்யதாஸ், ஐடிஐ முடித்தவர். டேபிளில் புத்தகங்களும், ஆடியோ கேசட்டுகளும் அடுக்கி வைத்திருந்தார்கள், தேவையானவர்கள் வாங்கிக்கொள்ள. “ஜாக்ஜித் சிங் ‘சமர்ப்பண்’ கேசட் வந்ததா ஸ்வாமிஜி?” என்று கேட்டேன். ”இன்னும் வரலைன்னு நினைக்கிறேன்” என்று சொல்லிவிட்டு டேபிள் பக்கத்திலிருந்த இன்னொரு ஸ்வாமிஜியிடம் கேட்டார். அவர் இன்னும் வரவில்லையென்றார். நான் கீதையின் சில ஸ்லோகங்களில் சந்தேகங்கள் கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன்.

உள்ளிருந்து, சாமிகளுக்கு அணிவித்து அலங்கரித்திருந்த பூமாலைகளை மற்றொரு ஸ்வாமிஜி வெளியில் கொண்டுவந்து எல்லோருக்கும் விநியோகித்தார். ஐஸ்வர்யதாஸ் ஸ்வாமிஜி, அவரிடமிருந்து ஒரு மாலையை வாங்கி, “ஹரே கிருஷ்ணா” என்று சொல்லிக்கொண்டே முன்னால் நின்றிருந்த என் கழுத்தில் போட்டார். நான் எதிர்பார்க்கவில்லை. ஒற்றைச் சரமாய் கட்டப்பட்ட, சம்பங்கி மாலை உயிர் உருக்கும் மணத்தோடு, மெல்லிய கனமாய் என் கழுத்தில் நெஞ்சு வரை தவழ்ந்திருந்தது. என் மனம் கரைந்து நெகிழ்ந்தது. கண்கள் ஈரமாயின. எதுவும் பேசாமல் அமைதியாகவே நின்றிருந்தேன். ஐஸ்வர்யதாஸ் பிரபுபாதாவைப் பற்றி ஏதோ சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். சம்பங்கியின் மணமும் மேனகாவின் முகம்தான்...உள்ளே ஆரத்தியின் போது, திரிகளின் மஞ்சள் ஒளியில் பிரகாசித்த ராதையின் குறுஞ்சிரிப்பான முகம்...அது மேனகாவின் முகமா...நான் ராதையின் பாதங்களை மானசீகமாக வணங்கினேன்.

“ராதே...”

#Top